بخش پایانی این نوشتار را که به سلب تدریجی و کامل مرجعیت اجتماعی از کانون می‌پردازد پی می‌گیریم. هرچند نمی‌توان دلایل آن را به طور مستقل بررسی کرد و در هر نمونه‌ای که ارائه می‌شود باید بخشی از تاریخ را به آن الصاق کرد. لاجرم باز به گذشته باز گردیم.

سال 1358، سال استقرار جمهوری اسلامی‌ست. حکومت نونهاد باید مواضع خودش را با هر نهاد سیاسی و صنفی روشن کند؛ مرزبندی در زمینی که مالکیت آن مورد تردید جدی قرار گرفته است. نهادهای بیرون از حاکمیت نیز در پی آن هستند تا راهی برای ورود به جریان اجتماعی‌ای پیدا کنند که حاکمیت با تسلط بر افکار عمومی آنها را از آن بیرون کرده است.

سرکوب جریان روشنفکری ادبی در ایران طرحی‌ست که 31 سال با جدیت پیگیری شده و طرحی از یک مجموعه سرکوب‌ها برای از بین بردن مرجعیت خارج از حاکمیت است و ناموفق نیز نبوده است. چرا که در جنگ با افراد، به جبهه نهادهایی که آنها را نمایندگی می‌کردند نیز هجوم برده است.