شاهین نجفی و به طور عمومی خوانندگان رپ، زبانِ نسلی شدند که در شعرهای پر استعاره و موسیقی سنتی یا پاپِ ایران، ردی از زندگی واقعی خودش نمی‌دید. اما این خط شکنی چه فرایند داشت و آن‌ها که به عنوان ‌رپ‌خوان، وارد این گود شدند خود چه هویتی دارند و به چند دسته تقسیم می‌شوند؟ اعتراضِ شاهین نجفی در موسیقی چه تفاوتی با اعتراض یا خط‌ شکنی دیگر خوانندگان دارد؟

با داریوش که این روزها حسابی پرکار و پرتلاش است درباره موضوعات مختلفی چون هنر معترض یا تمایلش به عرفان گفتگو کردیم. او بر این باور است که اعتراض باید هدفمند و مستمر باشد و هنرمندان جوان نیز وظیفه دارند تا با ابتکار و خلاقیت آینه و بازتاب آلام هم میهنانشان و تلاش های آزادی خواهانه آنان باشند.

صنعت تجاری موسیقی ایرانی بوی گند دلار می‌دهد و حالا به طور خودکار آهنگ‌هایی را تولید می‌کند که مردم تهرانجلس دوست دارند بشنوند: آهنگ‌های تقلیدی از روی R&B و هیپ‌هاپ آمریکایی و تنها با این تفاوت که شعرهایشان به فارسی است. گذشته از این سینه‌های بزرگ سیلیکونی، النگوهای طلایی، شلوارهای بگی و ماشین‌های میلیون دلاریشان هم شبیه هم است.

پس از انقلاب اسلامی در ایران و رواج بنیادگرایی اسلامی توسط حکومت تازه پا گرفته، یکی از فرامینی که توسط رهبر جمهوری اسلامی صادر شد، ممنوعیت موسیقی بود. آیت‌الله خمینی در شرایطی موسیقی را ممنوع اعلام کرد که جامعه‌ی ایران درگیر تناقض‌ها و پارادوکس‌های فراوان باقی‌مانده از نظام شاهنشاهی و نیز رواج یافته در نظام اسلامی بود.