مصر و ایران بیش از سه دهه است که در وضعیت قطع رابطه سیاسی با یکدیگر به سر می برند. از این رو سطح مناسبات دو کشور در حد دفتر حفاظت منافع و نه سفارت است. حتی سقوط مبارک و به قدرت رسیدن دولت اسلامگرای محمد مرسی نیز موجب نشد که روابط دو کشور به حالت عادی باز گردد. بدیهی است که این سردی روابط چه در زمان مبارک و چه پس آن، نشان از عمق واگرایی دو کشور دارد.

آنچه پس از این قرائت بیانیه ارتش مصر رخ داد حائز اهمیت است. در یک سو تظاهرکنندگان در میدان تحریر که از چند روز قبل علیه محمد مرسی دست به تحصن زده بودند خوشحالی زاید الوصفی از خود نشان دادند. هم‌زمان بیانیه قرائت شده توسط السیسی از طرف رهبر مسیحیان مصر، شیخ الازهر و محمد البرادعی به عنوان بارزترین رهبر اپوزیسیون مصر مورد حمایت قرار گرفت. بدین ترتیب ارتش مصر موفق شد چتر حمایتی مذهبی ـ سیاسی را بر سر تصمیم خود بگیرد و خود را از تبعات یک کودتای تمام عیار مصون نگاه دارد.

گروه فیمن در موارد متعددی تحت انتقاد قرار گرفته است، مخصوصن «عدم توانایی دفاع مناسب از چیزی که برای آن مبارزه می کند». ولی مستقل از این موضوع، این حقیقت که علیا المهدی جرات زیادی داشته که عکس های برهنه اش را در مصر منتشر کرده، غیر قابل انکار است. وزارت کشور مصر هنوز هم او را به «توهین به مقدسات» و «لطمه زدن به اعتبار کشور» متهم می کند.

بر خلاف ایران دهه شصت، هیچ یک از نیروهای فعال در صحنه سیاسی مصر به تنهایی نمی تواند دیگری را از میدان خارج کند مگر از قوه قهریه استفاده کند.

آن چه در مصر رخ مى دهد، يک تغيير ليبرال – دموکراتيک است و بحث خلافت اسلامى در آن مطرح نيست.

برای هانا آرنت، بخش‌ها، منطقه‌ها و حومه‌ها «جمهوری‌های اوليه»ای هستند که حوزه‌ی عمومی را تعريف می‌کنند و آزادی را تضمين می‌کنند. اما در مصر امروز، مترادف عملی اين بخش‌ها چه خواهند بود؟ سازمان‌های جمعی و انجمن‌های داوطلبانه يا صفحات فيس‌بوک و حساب‌های توييتر، يا جايی ميان همه‌ی اين‌ها و ترکيبی از همه‌ی اين‌ها؟

اقدام اخوان‌المسلمین در معرفی نامزد برای ریاست جمهوری مصر تنها به تشديد تفرقه در درون سازمان منجر خواهد شد، سازماني که به نوبه خود قرباني روابط پيچيده با نظاميان و رقابت ميان سلفي‌هاست.

در پى نامزد شدن “خيرت شاطر” براى رياست جمهورى مصر از سوى حزب “اخوان المسلمين”، خيلى ها هشدار دادند که بايد مواظب بود اين فرد، فرعون جديدى براى مصر نشود. سوال این است که آيا فرعون اصولاً شخصيتى از پيش مردود است و بايد از آن برحذر بود؟

«پارلمان مصر در سه ماه آینده رابطه با ایران را مشخص می‌کند»

زير اين نقاب چيزی است بيش از گوشت و پوست. زير اين نقاب، انديشه‌ای هست [...] و انديشه‌های رويين‌تن‌اند» – از فيلم «الف مثل انتقام» در تابستان سال ۲۰۱۰، جوانان فيس‌بوک (شباب الفيس بوک)، حرکتی ادامه مطلب…

آن چه در خیزش مصریان جای توجه و درنگ است، میزان کاربرد خشونت در آن و پس از آن است. نبرد رهایی در میدان التحریر و به ویژه حمله‌ی شترسواران به رغم خشونت عریان آن، در درون زمینه‌ی سرکوب دولتی و مقاومت معارضان قابل فهم است. آمار رسمی کشتگان خیزش مصر حدود 820 نفر از مردم و 26 نفر از نیروهای دولتی تخمین زده می‌شود که نشان از شدت کاربرد خشونت از سوی دو طرف در فاصله‌ی زمانی کوتاه (هجده روز) است.

صالحی: سوءتفاهم شده است

«ایران به دخالت خود خاتمه دهد»

قیام مردم مصر چنان پا گرفت که کسی گمان‌اش را هم نمی‌برد. روز ۲۷ ژانويه، فيس‌بوک، تلفن‌ها و اينترنت از دسترس خارج شدند. اما انقلاب هم‌چنان گسترش پيدا کرد و ادامه یافت. وقتی که اینترنت روز دوم فوريه دوباره برگشت، به طرز مشکوکی شماره‌ی عکس‌های پروفايل حامی مبارک در میان فهرست دوستان دانشجویان کالج افزايش یافته بود که بسیار شبيه پوسترهای تبلیغاتی از جنس پرده‌ی آهنین بود.

زمانی در دهه‌ی ۱۹۸۰ که رژيم کمونيستی لهستان با چالش‌های جدی توده‌های روگردان‌شده مواجه شده بود، سخنگوی رسمی رژيم، يرزی اوربان به روزنامه‌نگاری خارجی گفت که در لهستان تنها دو گزينه وجود دارد، يا کمونيسم يا سلطه‌ی کليسای کاتولیک: «يا ما يا مريمِ مقدسِ سياه‌ِ چستوکوا».

آن‌چه که از نگاه هیچ‌کس هنگام تأمل در شورش‌های تونس و مصر دور نمی‌ماند، غیبت معنادار و مشهود بنيادگرايی مسلمانی است. در بهترین سنت‌های سکولار دموکراتيک، مردم فقط در برابر رژيمی بیدادگر، در برابر فساد آن دستگاه و در برابر فقر قد علم می‌کردند و خواستار آزادی و اميد اقتصادی می‌شدند.

اعتراض به جلوگیری از ورود کاروان کمک به غزه

ادامه انتشار اسناد محرمانه آمریکا در ویکی‌لیکس