اندیشه های مصباح یزدی چندان ناشناخته نیست. در هشت سال اخیر بسیاری از نظریات وی در باب، دموکراسی، آزادی، دین و و حکومت اسلامی در عمل اجرا شد و پیروان وی تلاش گسترده ای برای پیاده کردن اندیشه های وی کردند. محدودیت جامعه مدنی، انحصار در سیاست ورزی و غیر پاسخگو ساختن حکومت و شخص رهبر مذهبی، ترویج اندیشه های خشونت گرایانه دینی و محدود ساختن و سرکوب کردن اصلاح طلبان و تحول خواهان نتیجه اجرایی شدن بخشی از اندیشه های این مکتب بود.

علی خامنه ای راهکار کوتاه مدت مناسبی برای عبور از بحرانی قریب الوقوع یافته است. یافتن یک محلل برای مقابله با جریانی که می رفت از درون، دستگاه ولایت را ساقط کند؛ تدبیری اجتناب ناپذیر بود که اندیشیده شده است، اما وی فردی را به ریاست اجرایی کشور خواهد گماشت که به مراتب از احمدی نژاد ضعیف تر است و ویژگی‌های شخصی وی در عوام فریبی و حاشیه سازی را نیز ندارد.

تلاش هایی که امروز برای بستن فضای سیاسی صورت می گیرد می تواند علامت مهمی از فعالیتهای پشت پرده و دستیابی قریب الوقوع جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای باشد و مهم ترین تهدید دموکراسی در ایران، اثبات فرضیه دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای است. اگر چنین فرضی محقق گردد و جمهوری اسلامی به این سلاح نامتعارف مسلح شود، جوهر دمکراسی در ایران خشک خواهد شد و وضعیت حقوق بشر نیز متعاقبا روشن خواهد بود. موضوعی که البته کمتر در مدار تحلیلها و نظرات قرار گرفته است.

مواضع اخیر برخی از اصولگرایان به روشنی حاوی این پیام است که سران غیر نظامی و سیاسیون وفادار به نظام بر حقانیت اعتراضات پس از انتخابات واقفند و تنها اتهام رهبران معترضین را عدم سکوت در مقابل این اتفاق می دادند. آنان معتقدند که موسوی و کروبی باید سکوت می کردند و بستر را برای اعتراض می بستند و شکایت خود را از طریق رهبری جمهوری اسلامی پیش می بردند. از این رو این اظهارات را می توان به نوعی دلجویی نیز تعبیر کرد. دلجویی از آن باب که بلکه بیم آن دارند که این حادثه بار دیگر نیز تکرار شود و این بار دامان خود آنان را بگیرد.

انتشار سلسله مقالات و اسنادی از سوی محسن کدیور در باب نحوه برخورد نظام جمهوری اسلامی با آیت الله شریعتمداری از ابتدای پیروزی انقلاب تا زمان وفات وی، علیرغم انتقاداتی را که از سوی یاران آیت الله خمینی و برخی منسوبان ایشان داشته است، یکی از نادر پژوهش های صورت گرفته در تاریخ معاصر است که بدون در نظر داشتن غرض سیاسی، به بررسی بی طرفانه وقایعی پرداخته که همواره از نیازها و مطالبات جدی نسل جدید بعد از انقلاب بوده است.

این گروه ناشناخته چگونه توانستند در زمانی که اصلاح طلبان قدرت را در دولت و مجلس و شهرداری ها در اختیار داشتند، کرسی های شوراها را عمدتا در سه کلانشهر مهم کشور از جمله پایتخت فتح کنند؟ در واقع چگونه یکی از بزرگ ترین دستاوردهای اصلاح طلبان یعنی اجرای قانون شوراها پس از گذشت بیست سال ظرف یک شب بر باد رفت و شورا که یکی از مظاهر دموکراسی در ایران به شمار می رفت به بلای جان اصلاحات تبدیل شد؟

پس از امضای توافق نامه ای میان دو حزب کهنه کار سنتی در کردستان ایران مبنی بر همکاری با یکدیگر برای دستیابی به اهداف مشترک، انتشار این توافق نامه واکنشهای بسیاری را میان برخی از شخصیتهای ملی اپوزیسیون در خارج از ایران بر انگیخت و منجر به صدور بیانیه ای شد که در آن سران کرد به طراحی برای تجزیه کردستان از ایران متهم شدند. بکار رفتن برخی واژه ها و نوع ادبیات این توافق نامه این را ایجاد می کرد که دو حزب درصدد هستند تا مقدمات تاسیس یک دولت از نوع کردستان عراق را فراهم سازند.

آیا می توان به یک دموکراسی در عرصه مناسبات بین المللی دست یافت که بر اساس آن اعضای جامعه بین المللی به آرای یکدیگر احترام بگذارند و تصمیم گیری برای اداره امور یا به اصطلاح اتاق فرمان بر پایه رای اکثریت باشد و به طور مثال مجمع عمومی سازمان ملل متحد به مثابه یک پارلمان جهانی فارغ از نظارت استصوابی شورای امنیت عمل کند، ولی اعضای جامعه بین المللی نظامهای خود کامه ای در سوریه، ایران و برخی از کشورهای عربی و آفریقایی باشند؟