محسن نامجو این بار به همراه گروهش روى سنِ تئاتر رفت تا موسیقى و پرفورمنس‌اش را در فضایى که خود پارادوکسِ جارى در عاصى‌گرى نامجوست اجرا کند. مدت ها بود که نامجو تک‌نوازى را انتخاب کرده بود یا از سر ناچار یا قسمت، هر چه بود امسال تصمیم گرفته تا همراه گروهى که هرکدام گویى به نحوى در شیدایىِ نامجو قلب شده اند در چند شهرِ اروپا اجراهایى داشته باشند تا به قول خود نامجو بتواند برخى از آهنگ هایى که همیشه به دلیل نبودن گروه از اجرایشان باز مانده بود را اجرا کند؛ مانند «جبر جغرافیایى».

ترانه “پریود” نه فقط به مسائل زنانه‌ای پرداخته که هنوز در افکار هر روزه ما قرار دارد، بلکه معضلات اجتماعی بسیاری مانند تجاوز (حتی به وسیله دست کشیدن به اعضای بدن زن یا مرد)، ازدواج زیر سن قانونی، دوگانگی‌های شخصیتی (چادر و خیس بودن زیر لحاف) را مطرح کرده و اگر بخواهیم نگاه به زنان را در این ترانه محوریت دهیم، حتی ترجیع‌بند آن که مورد بحث بسیاری قرار گرفته نیز جای تامل و تعمیق بیشتری دارد.