دست‌نوشته‌ها روایتی ساده، دقیق و قابل فهم برای درک شیوه‌های بازجویی، اتهام‌های بی‌پایه و اساس، و استدلال‌های متوهمانه عاملان و آمران سیستم امنیتی اطلاعاتی جمهوری اسلامی است. در این باره، تمام ابهام‌ها و علامت سوال‌های تماشاگری که تا پیش از این از درک پیچیدگی‌ها و تناقض‌ها در این سیستم عاجز بوده، در پایان فیلم از میان می‌رود و تصویری روشن از ماهیت جریان قتل‌های زنجیره‌ای را به دست می‌دهد.

سنگ صبور از آن دسته فیلم‌هایی است که بر پایه بازیگر ساخته می‌شوند. از این جهت تصور اینکه این فیلم بدون بازی گلشیفته چه سروشکلی پیدا می‌کرد، بسیار مشکل است. گلشیفته فراهانی به خوبی از پس بازی در این نقش سخت برآمده. کاراکتر زن جوان را از آن خود کرده و با ظرافت‌های بازی‌اش به فیلم شکل و جهت درستی داده. گرچه ریتم فیلم کند است اما شکل‌های متنوع بازی گلشیفته توانسته تماشاگر را تا انتها با خود همراه کند.

از آنجا که “جانگو” مملو از خشونت و رفتارهای متجاوزانه است، هنگام بحث درباره جانگو جا دارد چیزی را که تارانتینو در کن به من گفته بود، مجددا نقل کنم: “وقتی دارم فیلمنامه ای می نویسم صدای خنده می شنوم. مردم درباره خشونت صحبت می کنند. درباره کمدی چی؟ “داستان عامه پسند” با همه چیزهایی عجیب و غریبی که در خودش دارد چنین روح کمیک مشخصی دارد. برای من بیشترین شکنجه در دنیا تماشای فیلم با تماشاگری است که فکر می کند چون فیلم درباره مرگ است، قرار نیست بخندد.”

“پرده” آخرین ساخته ی پناهی فیلمی ست که در ماهیت سینمایی اش استقلال ندارد. فیلمی که حاشیه های زندان و حکم بیست ساله ی فیلم نساختن و حتی مصاحبه نکردن سازنده ی فیلم به اثر پیوست شده. تماشاگر باید بداند بر سازننده ی فیلم در دنیای خارج از تاریکی سالن سینما و در واقعیت چه گذشته و می گذرد تا بتواند روی صندلی سینما بنشیند و فیلم را تماشا کند و نیمه رها نکند. این نکته مهم ترین فاکتور آخرین ساخته ی پناهی ست.

یکی از تناقض های بسیار عجیب درباره زندگی در جمهوری اسلامی قانونی بودن تغییر جنسیت بر اساس فتوای صادر شده در سال 1987 بوسیله ایت الله روح الله خمینی است. در واقع در ایران بیشتر از هر کشور دیگری به جز تایلند، عمل تغییر جنسیت انجام می‌شود و حتی برای این عمل، کمک هزینه‌هایی نیز درنظر گرفته شده است. اما، با وجود اینکه تغییر جنسیت ممکن است حمایت های دولتی را با خود داشته باشد، این آدم‌ها به چهره هایی بحث برانگیز در بین عموم بدل می‌شوند.

سینمای مخملباف سینمای غریبی است. سینمایی که گویا نه آغازی دارد و نه پایانی. هرگاه که احساس می‌کنی به امضای سینمایی او رسیده‌ای به ناگاه فیلمی می‌سازد که ناچار می‌شوی تمامی داشته‌های ذهنی‌ات را دوباره از نو برایش تعریف کنی. گویا او با هر فیلم یک بار به دنیا می‌آید و یک بار از دنیا می‌رود. حکایت فیلمسازی او بیش از آنکه با متر و معیار آشنای فیلمسازان صاحب سبک همخوان باشد شبیه به کولی سرگشته‌ای است که نمی‌داند باید در کدام منزل اتراق کند.

قطعا این برخوردهای غیر مدنی حتی با انگیزه های درست و مبتنی بر غیرت دینی انجام شده باشند اما نتیجه ای کاملا منفی برای اسلام به بار آورد و تبعات منفی آن بسیار بیشتر از فیلم تمسخرآمیز و سبک “بی گناهی مسلمانان” بود. به نوعی می شود گفت طراحان و تهیه کنندگان این فیلم و به خصوص پشتیبانان اسلام هراسی در غرب به هدف خود رسیدند و این تصور در افکار عمومی غرب ترویج شد که مسلمانان به دنبال تحمیل قوانین شرع و خطوط قرمز خود بر کل جهان هستند.