اگر ‌‌نهایت توهم برای هنرمندان و نویسندگان درگیری‌های شخصی و تاثیر بر ادبیات و هنر ایران باشد، این توهم در میان فعالان سیاسی و اجتماعی و روزنامه‌نگاران، موجب نتایج مخربی خواهد شد که شاید به این سادگی‌ها قابل اصلاح نباشد. شاید بهتر باشد لایک‌های فیس بوک را خیلی جدی نگیریم. ممکن است خیلی از آن‌ها حتی نوشته ما را نخوانده باشند. شاید بهتر باشد چند صباحی از فضای مجازی بیرون بیاییم و پا به دنیای واقعی بگذاریم. آن وقت می‌توانیم قضاوت کنیم که چند درصد از دوست‌دارانمان بیرون از فیس بوک هنوز به یادمان هستند.

زير اين نقاب چيزی است بيش از گوشت و پوست. زير اين نقاب، انديشه‌ای هست [...] و انديشه‌های رويين‌تن‌اند» – از فيلم «الف مثل انتقام» در تابستان سال ۲۰۱۰، جوانان فيس‌بوک (شباب الفيس بوک)، حرکتی ادامه مطلب…

قیام مردم مصر چنان پا گرفت که کسی گمان‌اش را هم نمی‌برد. روز ۲۷ ژانويه، فيس‌بوک، تلفن‌ها و اينترنت از دسترس خارج شدند. اما انقلاب هم‌چنان گسترش پيدا کرد و ادامه یافت. وقتی که اینترنت روز دوم فوريه دوباره برگشت، به طرز مشکوکی شماره‌ی عکس‌های پروفايل حامی مبارک در میان فهرست دوستان دانشجویان کالج افزايش یافته بود که بسیار شبيه پوسترهای تبلیغاتی از جنس پرده‌ی آهنین بود.

خیلی از آدم‌ها هستند که با اینکه هیچ وقت آنها را ندیده‌ام اما بسیار دوستشان دارم. آدم‌هایی که نزدیکی عجیبی با آنها احساس می‌کنم. کسانی که شاید تا آخر عمر فرصت دیدارشان دست ندهد؛ اما می‌دانم که اگر روزی ببینمشان بی برو برگرد می‌پرم بغلشان می‌کنم، می‌بوسمشان و می‌گویم: ازت ممنونم. احتمالا طرف لبخندی می‌زند و دلیل ابراز علاقه مرا می‌پرسد و من حتم دارم که اینطور جوابش را می‌دهم: به خاطر اینکه اگر تو و کارهایت نبود زندگی من چیزی کم داشت.

رسانه‌های فردی و خودمانی و شهروندمدار هر قدر زیاد و متنوع شوند تنها سبد انتخاب‌های شهروندان و روش‌های ارتباط ایشان را رنگارنگ‌تر می‌کنند. هیچکدام نه دیگری را از فعالیت می‌اندازد نه تضعیف و تعطیل می‌کند. اینها شاخه‌های تازه‌ای بر درخت ارتباطات مردمی‌اند. شاخه‌هایی که سلامت تنه را هم نشان می‌دهد. اینها همدیگر را تکمیل می‌کنند نه تعطیل. این اصلا معنای دموکراسی است.