لطیفه گویان معمولا باور ندارند که شخصیت سازی هایی که در لطیفه ها دارند حقیقی است. باور نمی‌شود که عموم لهستانی ها احمق هستند، یونانی ها همه شان همجنس بازند، و ایتالیایی ها بزدل هستند. آنچه لطیفه گویان به آن می خندند، نسخه‌ی اندک متفاوتی از خودشان است ، و خنده شان معمولا خصومت بار و بد اندیشانه نیست. وقتی گروهی از دیگری متنفر است، احساسات اش را به شکل های مستقیم تر و آسیب زننده تر از لطیفه گویی ابراز می کنند.

برنده اعلام شدن ارمیا، دختری آوازخوان و محجبه، در مسابقه “آکادمی موسیقی گوگوش”، مردمان را به بحثی پر شور در انداخت؛ عده ای را سرمست صدایش کرد و جماعتی را پریشان حجابش. واکنش ها اما از هنر او فراتر رفت و پرده از مصائبی هولناک تر انداخت. ظهور او را پدیده ای اجتماعی ـ سیاسی و قابل تأمل یافته ام. نه برای هنجارشکنی یا ارائه ی نمونه ای کمتر دیده شده از مسلمانی، بلکه بدین جهت که کمک کرد تا بخش های آشفته ای از لایه های اجتماعی جامعه ایران، بروز بیشتری پیدا کند و خود را واضح تر به نمایشی عمومی گذارد.

در حالیکه قهوه‌اش را هم میزد و با لبخندی که هم شاد بود و هم متشنج به من نگاه کرد و پرسید در مورد جوهر هویت ایرانی چه باوری داری؟ پاسخ را با جرعه کشیدن ادامه مطلب…