شبیحه در سوریه در اعمال خشونت از نمونه‌های مشابه خود در دیگر کشورهای خاورمیانه پیشی گرفته و حتی کودکان و زنان را به قتل می‌رساند.

«استبداد فردی، رسواترین و مضرترین شکل استبداد است و با این‌حال فرد مستبد فقط یک فرد است و حتی می‌توان گفت یک فرد گمنام و بی‌اهمیت می‌تواند او را با هر وسیله‌ای از میان بردارد. استبداد جمعی اما خشن‌ترین نوع استبداد است. چه کسی می‌تواند در برابر امواج خروشان و در برابر قدرت همه‌جانبه مردم بایستد؟»

صبح روز 20 می 1876، سلطان عبدالعزیز پادشاه سالخورده امپراطوری عثمانی از پنجره کاخ خود تصویری را تماشا می‌کرد که چیزی جز نوید یک پایان نبود. بسیاری از مردم با شغل‌های مختلف و متعلق به طبقات گوناگون به خیابان‌ها ریخته بودند و نسبت به شرایط وخیم اقتصادی و سیاسی این امپراطوری بزرگ، اعتراض داشتند.

وضعیت کنونی چیزی بیش از این را نشان نمی‌دهد که سقوط یا بقای دولت اسد در سوریه دیگر ضمانت مطلوبی برای ادامه فعالیت‌های حزب‌الله به عنوان بازوی اجرایی ایران در مرز با اسراییل نیست و این حزب اکنون در لبنان محاصره شده و اندک اندک باید برای ادامه حیات خود به دنبال معادله‌ای باشد که قاعدتا سلاح در آن جایی نخواهد داشت

اگر جهان به سمت رسانه های اجتماعی تر و متکی به مخاطب می رود سبزها نیز باید همان را با طعم ایرانی دنبال کنند و ادامه دهند. این نیازمند آن است که رسانه های سبز در بحث از رسانه های مدرن هم فعال باشند. این باعث خواهد شد که به دامن کلیشه ها و گفتمان های رو به زوال نلغزند و ابتکارات شان توجیه تئوریک رسانه ای داشته باشد

در ادامه بررسی خشونت و اینکه آیا تکیه بر عدم خشونت نوعی استراتژی است یا تاکتیک، در این بخش با حسن شریعتمداری گفتگو کرده‌ایم. شریعتمداری معتقد است که نسل جوان ایران، نسلی‌ست که به دنبال گسترش فرهنگ زندگی است و تکیه این نسل بر عدم به کارگیری خشونت، ریشه در همین فرهنگ زندگی دارد که حاکمیت در عرصه مبارزه با آن ناتوان است.

چندیست که بحرین شاهد تظاهرات مردمی علیه آل خلیفه و سرکوب خشونت‌بار این تحرک مردمی از طرف حکومت است. آنچه در این میان جالب توجه می‌نماید؛ حجم دخالت ایران در این کشور است. این دخالت به جایی رسید که روزنامه کیهان وابسته به رهبری ایران؛ علنا خواستار دخالت نظامی مستقیم ایران در بحرین در حمایت از مردم این کشور شد.

اتفاقاتی که این روزها در کشورهای عربی رخ می‌دهد و به تبع آن، دنیا را تکان داده است؛ نوعی تحول تاریخی است. گویی تاریخ ورق خورده و دیگر بازگشت به گذشته نزدیک به محال است. ده‌ها سال بعد از معاهده سایکس ـ پیکو، این بار مردم کشورهای عربی عزم خود را جزم کرده‌اند تا سرنوشت را با دست‌های خود رقم بزنند و دیگر اجازه ندهند، قلم خارجی مرزهای آنها را ترسیم و رهبرانشان را تعیین کند، اما این همه ماجرا نیست.

عصر دهم فوریه 2008 و در بیست کیلومتری جنوب شرق بیروت، مردی در برابر دوربین‌های خبری قرار گرفته و سخنانی تکان‌دهنده بر زبان آورد. وی با پشت سر گذاشتن تمامی خطوط قرمز در لبنان از مربع امنیتی حزب‌الله و دست داشتن این حزب در پروژه‌ای بزرگ خبر داد. پروژه‌ای که طراح آن ایران و بازوهای اجرایی آن حزب‌الله بودند.

پس از انتخابات پارلمانی 2009 حزب‌الله و هم‌پیمانانش تمامی وزن خود را بر در اختیار گرفتن یک سوم به علاوه یک از تعداد اعضای کابینه 30 گذاشتند، چرا که با استعفای این تعداد از وزراء کابینه عملا از نظر قانونی ساقط می‌شود. حزب‌الله پیش از این دوران تلخی را در کابینه قبلی تجربه کرده بود بطوریکه استعفای تمامی وزرای این حزب و هم‌پیمانانش و تحصن ششصد روزه در مرکز بیروت، نتوانست بر فعالیت‌های دولت سنیوره تاثیر بگذارد.

این روزها؛ جهان با پدیده جنجال‌برانگیز و جذابی به نام «ویکی‌لیکس» مشغول شده است. این پایگاه اینترنتی ظرف چند ماه گذشته به تنهایی موفق شده تا آرزوی هزاران روزنامه‌نگار را برآورده کند که در طول دوره کاری خود ممکن است به ندرت موفق شوند عامل برملا شدن حتی یک پرونده جنجالی، کوچک اما تاثیرگذار شوند.