قطعا این برخوردهای غیر مدنی حتی با انگیزه های درست و مبتنی بر غیرت دینی انجام شده باشند اما نتیجه ای کاملا منفی برای اسلام به بار آورد و تبعات منفی آن بسیار بیشتر از فیلم تمسخرآمیز و سبک “بی گناهی مسلمانان” بود. به نوعی می شود گفت طراحان و تهیه کنندگان این فیلم و به خصوص پشتیبانان اسلام هراسی در غرب به هدف خود رسیدند و این تصور در افکار عمومی غرب ترویج شد که مسلمانان به دنبال تحمیل قوانین شرع و خطوط قرمز خود بر کل جهان هستند.

ممکن است جنگ طلبان و اراده های داخلی و خارجی که به هر دلیلی منافعی در جنگ دارند بخواهند تعمدا با راه انداختن کارزارهای روانی، مکانیزم دفاعی جامعه ایران را مختل نمایند تا در زمان موعود ضربه کاری را وارد سازند؛ اما رصد کردن مواضع حکومت و دولت های خارجی نشان می دهد هیچ یک تا کنون تصمیم قطعی برای جنگ نگرفته اند؛ بلکه جنگ پسامد نامطلوب خطای محاسبه و یا به بن بست کشیده شدن مصالحه اتمی خواهد بود

بخش خاموش و منفعل جامعه آن دسته از مردم هستند که نظر مثبتی به حکومت و کارگزاران آن ندارند. با مبانی مشروعیت آن بیگانه هستند ولی لزوما تضاد با آن نیز ندارند. از وضع موجود ناراضی هستند ولی در شرایط عادی نارضایتی خود را به اعتراض فعال توسعه نمی دهند. مخالفت آنها جنبه خاموش دارد. دلایل این سکوت متفاوت است. برخی قائل به هزینه دادن نیستند و توانایی پرداخت آن را ندارند. برخی وقتی مطمئن بشوند تغییر منجر به بهبود اوضاع می شود و هرج و مرج و نا امنی به بار نمی آورد به جنبش اعتراضی می پیوندند. جماعت دیگری هستند که نفس زندگی را در هر شرایطی ارجح می پندارند.

تصوری که عده ای از کنشگران سیاسی تبلیغ می کنند اگر جمع متنوع و نامتجانسی از گروه های سیاسی ائتلاف بکنند، دیگر کار حکومت تمام است و نیروی لازم برای استقرار دموکراسی در ایران فراهم شده است؛ نه تنها با واقعیت تطبیق نمی کند بلکه تا حدی متوهمانه است. جامعه ایران تقسیم شده بین نیروهای سیاسی نیست و حالت پارتیشن بندی شده نیز ندارد، بلکه یک جامعه توده ای است که حول یک گفتمان تهییج کننده و موثر به پا می خیزد و به سمت عمل سیاسی مشخصی میل پیدا می کند.

اصلاح بر انقلاب تا جایی مقدم است که امید به موفقیت به نحو قابل قبولی در آن وجود داشته باشد و گرنه اگر اصلاح طلبی در چنبره دور باطل و تداوم بن بست سیاسی اسیر شود، آنگاه بیش از هر عامل دیگری دگرگونی های بنیادی در ساختار حکومت را تسریع می کند. غلط نیست اگر بگوئیم انقلاب ها عمدتا از زهدان تجارب اصلاحی ناموفق متولد شده اند.

ظرفیت تحریم هایی که امکان همراهی چین و روسیه در شورای امنیت سازمان ملل را داشته باشد، فاصله زیادی با تحریم های کنونی ندارد و غرب ناگزیر است به سمت اقدامات یک جانبه روی بیاورد. از آنجایی که ریسک حمله نظامی به تاسیسات هسته ای ایران بالا است، لذا حکومت می پندارد که غرب هیچگاه از این گزینه استفاده نخواهد کرد و لذا وقتی در بن بست امکان ناپذیری تحریم های شدیدتر قرار بگیرد، با توجه به فشار های ناشی از وضعیت نابسامان اقتصادی دنیا لذا ناگزیر از کنار آمدن با حکومت است و اینجا نقطه ای است که حکومت می تواند با بهای بیشتری مصالحه را بفروشد.

جنبش سبز یک انفجار اجتماعی و اتصال خطوط مختلف و نا همگون در اعتراض به وضع موجود بود. این تکثر و تنوع که هیچگاه جنبه موثر به خود نگرفت تا مدت زمانی با خلق هیجان، جنبش را زنده نگاه داشت. بی نظمی و نبود ساختار کنترل بخش منجر به آزاد شدن نیروی زیادی شد. منتها ماهیت غیر سازمان یافته، غیر توافقی و خود جوش این همکاری نتوانست دینامیسم جنبش را حفظ کند

سوء قصد به جان داریوش رضایی نژاد، زنجیره ترور های مشکوک چهره های علمی را تداوم بخشید. وی چهارمین نفری است که در پی کشته شدن دکتر مسعود علیمحمدی و دکتر مجید شهریاری و ترور نافرجام فریدون عباسی، قربانی خشونت هدفمند شد. این ترور ادعاهای وزارت اطلاعات مبنی بر اشراف بر سیستم های امنیتی غرب و اسرائیل را زیر سئوال برد.

همیشه در موفقیت اعتراضات خیابانی، میزان شرکت کنندگان نقشی کلیدی بازی می کند. در واقع این گونه به نظر می رسد که تا اعتراضی فراگیر نباشد و درصد زیادی از افراد جامعه را درگیر نکند، توانایی تغییر فضای سیاسی را ندارد. از این رو معمولا قدرت یک جنبش اجتماعی، بقاء، پتانسیل رشد و دوام آن تابعی از کمیت بدنه حامل آن است.

آن چیزی که می تواند همه گروه های سیاسی را همبسته سازد، پای بندی به موازین دموکراسی، اتیک و اخلاق سیاسی و قواعد بازی اخلاقی و منصفانه هست. نمی توان با ایده مبهم و کلی “اتحاد نیروها” بر فراز این اختلافات پل زد و آنها را به آینده نا معلومی احاله داد

آنچه امروز در صحنه سیاسی ایران در جریان است و منجر به شکاف و رویارویی جدید در درون بلوک قدرت شده است، موضوع خوبی برای ارزیابی میزان پای بندی به اخلاق در میان کنشگران سیاسی خواهان تغییر است.

کشمکش های اخیر بین هواداران رهبری و حلقه یاران احمدی نژاد، فصل جدیدی در عرصه سیاسی کشور گشود. یکی از سئوالات اساسی در این دوره، چگونگی مواجهه جنبش دموکراسی خواهی و یا جنبش سبز با این شکاف است.

در تمام فراز و نشیب این موج بیست ماهه، توقع نیروهای سیاسی و اجتماعی هوادار تغییرات از هر راهپیمایی و تجمعی، تکرار حضور خیابانی 25 خرداد بود. دور جدید اعتراضات نیز بر پا کردن میدان تحریری دیگر در تهران را انتظار می کشید. حال که اعتراضات خیابانی فروکش کرده است فرصت نیکویی است تا به بحث در خصوص مدل مطلوب فعالیت در شرایط کنونی پرداخت.

وقتی مبارزه با ظلم و بیداد گری، توقف خودکامگی، تلاش برای رسیدن به عدالت اجتماعی و جلو بردن دموکراسی در رویه های جاری و استفاده از ظرفیت های قانونی به بن بست می رسد، آنگاه آتشفشان نیروی مردم فعال می شود. در غیاب ساز و کار های متعارف حل منازعات و به بن بست رسیدن راهکارهای پارلمانتاریستی، عرصه برای خلق فشار اجتماعی مهیا می گردد.

اگر تاثیر نتایج تحریم بر سرنوشت کشورها ثابت فرض نشود آنگاه تحت شرایطی، تحریم های بین المللی می تواند نتایج مثبتی به همراه داشته باشد. تحریم در کل امری منفی است اما به مانند داروی تلخ می تواند باعث درمان و رسیدن به وضعیت بهتر شود و یا از وقوع شر بزرگتری جلوگیری کند.

تحریم یکی از بحث بر انگیزترین چالش های چند ساله اخیر فضای سیاسی ایران بوده است. تصویب و اجرای 4 قطعنامه علیه برنامه اتمی حکومت ایران در شورای امنیت سازمان ملل، تحریم را از موضوع بررسی های نظری صرف خارج ساخته و به واقعیتی تاثیرگذار در زندگی مردم ایران و سرنوشت کشور بدل ساخته است.

انتشار خبر خودکشی علیرضا عسگری این معمای 4 ساله را وارد مرحله جدیدی کرد. ریچارد سیلور شتاین روزنامه نگار یهودی ـ امریکایی نه تنها خاتمه زندگی عسگری را اعلام کرد بلکه افشاگری او این معمای سیاسی را نیز به چالش طلبید تا گمانه ها برای بر ملا شدن راز آن رونق گیرد.