بررسی انگیزه تمیزی، مطالعه رابطه نظافت و طبقه را نیز شامل می شود. به ویژه در آمریکا که جابجایی جغرافیایی و تنوع قومیتی نیروهای بیرونی را مهم تر از دیگر جوامع غربی کرده است. ابزار من برای بررسی این فرآیند یک وسیله و شی خاص است. «یقه سفید» که تاریخ آن درون مایه ی اصلی فعالیت های دورن‌خانه ای زنان را در خود جای داده است.

مطالعه تکنولوژی های زنانه سوال های بنیادین و پر چالشی را درباره کل مفهومِ غربی و مدرن تکنولوژی مطرح می کنند؛ سوال هایی از جنس متفاوت با آنچه معمولا در بررسی تکنولوژی ها مطرح می شود. غفلت از تکنولوژی های زنانه، از دست دادن نیمی از تکنولوژی ها نیست، بلکه از دست دادن بیش از نیمی از قسمت های مهم گفتمان تکنولوژیکی دنیای مدرن ماست؛ چرا که دید ما بر دیگر تکنولوژی ها را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

هرچند نگاه کنونی ما به میزان زیادی از مورخین دوران صنعتی و مردم شناسی مدرن تاثیر گرفته، اما وارد شدن به دوره ی جدیدی از مطالعه درباره رابطه ی تکنولوژی و جنسیت ضروری است. این دوره ی جدید مسوولیت های تازه ای را نیز همراه دارد. این مسوولیت ها شامل آگاهی از پیش فرض های مقوله های جنسیتی و تکنولوژیکی است که تفسیر مدرن غربی از تکنولوژی را تحت تاثیر قرار می دهد.

موضوع زنان و انتخابات همان اندازه که جذاب به نظر می رسد، پیچیده و دشوار جهت سخن راندن، نوشتن و عمل است. مشارکت زنان در انتخابات و یا هر نوع فعل سیاسی در سطح تصمیم گیری با چالش های بسیاری همراه است که جای بحثی طولانی به وجود می آورد. مسلما این نوشتار در پی بررسی ریشه ای دلایل عدم مشارکت فعال سیاسی زنان در سطح کلان و یا ارایه راه حل جهت رفع موانع دستیابی به شرایط مناسب برای ارتقای رقم مشارکت نیست. گرچه این موضوع از مباحث پایه ای جهت ورود به بحث انتخابات پیش رو و موضوع زنان است.

سنگ صبور از آن دسته فیلم‌هایی است که بر پایه بازیگر ساخته می‌شوند. از این جهت تصور اینکه این فیلم بدون بازی گلشیفته چه سروشکلی پیدا می‌کرد، بسیار مشکل است. گلشیفته فراهانی به خوبی از پس بازی در این نقش سخت برآمده. کاراکتر زن جوان را از آن خود کرده و با ظرافت‌های بازی‌اش به فیلم شکل و جهت درستی داده. گرچه ریتم فیلم کند است اما شکل‌های متنوع بازی گلشیفته توانسته تماشاگر را تا انتها با خود همراه کند.

ترانه “پریود” نه فقط به مسائل زنانه‌ای پرداخته که هنوز در افکار هر روزه ما قرار دارد، بلکه معضلات اجتماعی بسیاری مانند تجاوز (حتی به وسیله دست کشیدن به اعضای بدن زن یا مرد)، ازدواج زیر سن قانونی، دوگانگی‌های شخصیتی (چادر و خیس بودن زیر لحاف) را مطرح کرده و اگر بخواهیم نگاه به زنان را در این ترانه محوریت دهیم، حتی ترجیع‌بند آن که مورد بحث بسیاری قرار گرفته نیز جای تامل و تعمیق بیشتری دارد.

زنان ایران جدا از بخش تحصیلکرده که به اینترنت و رسانه‌هایی غیر از رسانه‌های حکومتی دسترسی دارند، تا زمانی که به دادگاه مراجعه نکنند، متوجه حقوق نداشته خود نخواهند شد و در نتیجه نقص، کاستی و تبعیض در قوانین را در زندگی روزمره خود لمس نخواهند کرد. در جنبش زنان تلاش برای برقراری ارتباط با مردم با توجه به دغدغه‌هایشان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به طور مثال اگر برای زنانی که در شهرستان‌ها هستند از لزوم برابری دیه زن و مرد صحبت شود، آنقدر که داشتن “هوو” می‌تواند خانه‌ خرابی به همراه داشته باشد، بحث دیه قابل لمس نیست.

خشونت علیه زنان را سازمان عفو بین‌الملل اینگونه تعریف کرده است: “هرگونه اعمال خشونت بر اساس جنسیت که به آسیب یا رنجاندن جسمی، جنسی یا روانی منجر شده یا احتمال وقوع آن می‌رود. از جمله تهدیدات یا اعمال مشابه، اجبار یا محروم کردن زنان از آزادی که در منظر عموم یا در خلوت زندگی خصوصی اتفاق افتد”. بر اساس این تعریف می‌توان برای خشونت‌هایی که علیه زنان در ایران انجام می‌شود، سه عامل را در نظر گرفت؛ حکومت حاکم بر کشور، مردان و زنان.

دستاورد‌های مثبت جمهوری اسلامی در زمینه زنان به تدریج کمرنگ شده و جای خود را به قوانین سختگیرانه‌تر و نابرابرتری داده است.

سوال اما این جاست که آیا زنان افغان متوجه حقوق خود شده‌اند؟ آیا این آگاهی کمکی برای مقابله با آینده‌ی پیش‌رویشان خواهد بود؟ و آیا باید در انتخاباتی که سران آن رای به حذف زنان داده‌اند، شرکت کرد؟ حقوق زنان را نمی توان در خلأ تضمین کرد: حمایت از این حقوق فی نفسه با ایجاد کشوری دموکراتیک و نهادهای دموکراتیک قوی و کاملا فعال مرتبط است.

دکتر الیزابت م.بوکار، استادیار دانشگاه نورث کارولینا در رشته مطالعات ادیان، به تازگی کتابی منتشر کرده‌ که در جریان آن به مقایسه فمینیسم در آمریکا کاتولیک و ایران شیعه پرداخته‌است. این مقایسه شاید در نگاه اول عجیب و چالش‌برانگیز به نظر برسد، اما چالش‌برانگیزتر از موضوع کتاب، دیدگاه‌های بوکار درباره فمینیسم و ماهیت شیعه و کاتولیسیسم است.

سومین و آخرین بخش از گفت و گوی مجله ی تصویری دیدگاه با آزاده کیان استاد و مدیر مرکز تحقیقات جنسیتی دانشگاه پاریس هفتم به موضوع احتمال همزیستی اسلام و سکولاریسم می پردازد. از نظر او جامعه ی ایران با ویژگی‌های خاص خود می‌تواند به سوی سکولاریسم از نوع ایرانی‌اش گام بردارد.

وقتی جامعه با باورهای سنتی عجین باشد و دوری جستن از این باورها کاری شبه محال و توهین به اعتقادات محسوب شود و از سویی دیگر نیز زنان، جنس دوم شناخته شوند به راحتی می‌توان دریافت که این جنس دوم نه فقط از عدم آگاهی بلکه به پیروی از سنت‌های نسبتا «مقدس»، پذیرای چنینی ظلمی در حق خود می‌شود.

زمانی که سخن از تبعیض و خشونت علیه زنان به میان می‌آید و ذهن به دنبال یافتن مقصر اصلی می‌گردد، دلایل قصه‌ی تلخ آنچه بر زنان در جامعه‌ی جهانی می‌گذرد را در سه بستر جستجو می‌کند: نخست جامعه، سپس مردان و قوانین مردسالارانه و سرانجام خود زنان.

اوج گرفتن خشونت علیه زنان پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران و جنبش اعتراضی مردم، نشانه‌ای از تلاش حاکمیت برای حذف نهایی زنان از جنبش‌های مدنی است. خشونتی از جنس محدود کردن فعالیت‌های آنان با از هم پاشیدن تشکل‌ها، زندانی کردن و اعمال فشار بر موثرترین افراد گروه‌ها،‌ شکنجه و ضرب و شتم زنان و دختران در خیابان‌ها؛ خشونتی که می‌توان آن را خشونت فیزیکی دانست.

تجاوز جنسی شکنجه‌ایست که برای تخریب روح و شخصیت افراد در زندان و بعد از آن به کار می‌رود. متجاوز با این عمل در پی آن‌ است که شخص را با بدنش بیگانه کند و اعتماد به نفس افراد را برای حضور در جامعه بگیرد حتی اگر معتقد باشد که تنها به جسم شخص تجاوز کرده است.

ادامه فشار بر هنرمندان

گوشی را می‌گذارم. اشک و فریاد در هم می‌آمیزد و داد می‌زنم: شیدا امروز آزاد می‌شود مادر. باید برویم تهران. جاده طولانی‌تر از همیشه است. مادر اما زل زده به شیشه و نجوای آرام‌اش تداعی لالایی‌هایی است که کودکی بالای سرمان زمزمه می‌کرد. جلوی اوین شلوغ است. باران می‌زند …

یکی از مشکلات بزرگ فمینیسم در کشورهای غیر غربی و در ایران امروز، تاثیرپذیری یک‌جانبه از نظریات، ایده‌ها و آرمان‌های فمینیسم غربی است. جستجو برای یافتن و شرح مسائل زنان ایرانی حلقه مفقوده‌ای است که معمولا تحت تاثیر دانش آموختگی فمینیست‌های ایرانی در مکاتب غربی مغفول واقع شده است.

در زمان حکومت محمدرضا پهلوی، افزایش حضور زنان در فعالیت‌های اجتماعی در دستور کار قرار گرفت و قانونی در حمایت از خانواده نوشته شد که حقوق زن را به آنچه در کشورهای پیشرفته وجود داشت، نزدیک‌تر ساخت؛ اما بعدها و در هیجانات اعتراض به حکومت شاه، آقای خمینی این قانون را ضد اسلامی خواند و با رد این قانون، زنان حق طلاق و حضانت فرزند را از دست دادند.