محسن نامجو این بار به همراه گروهش روى سنِ تئاتر رفت تا موسیقى و پرفورمنس‌اش را در فضایى که خود پارادوکسِ جارى در عاصى‌گرى نامجوست اجرا کند. مدت ها بود که نامجو تک‌نوازى را انتخاب کرده بود یا از سر ناچار یا قسمت، هر چه بود امسال تصمیم گرفته تا همراه گروهى که هرکدام گویى به نحوى در شیدایىِ نامجو قلب شده اند در چند شهرِ اروپا اجراهایى داشته باشند تا به قول خود نامجو بتواند برخى از آهنگ هایى که همیشه به دلیل نبودن گروه از اجرایشان باز مانده بود را اجرا کند؛ مانند «جبر جغرافیایى».

“پرده” آخرین ساخته ی پناهی فیلمی ست که در ماهیت سینمایی اش استقلال ندارد. فیلمی که حاشیه های زندان و حکم بیست ساله ی فیلم نساختن و حتی مصاحبه نکردن سازنده ی فیلم به اثر پیوست شده. تماشاگر باید بداند بر سازننده ی فیلم در دنیای خارج از تاریکی سالن سینما و در واقعیت چه گذشته و می گذرد تا بتواند روی صندلی سینما بنشیند و فیلم را تماشا کند و نیمه رها نکند. این نکته مهم ترین فاکتور آخرین ساخته ی پناهی ست.

شب ِهشتم مهر، قونیه چراغانی‌ست از فشفشه‌هایی که آسمان را تزیین می‌کنند. گنبد سبز رنگ تربت حضرت مولانا می‌درخشد و سکوت در فضا می‌پیچد. انگار خود او ایستاده و به میهمانانش خیر مقدم می‌گوید. شهر در حیرت به سر می‌برد و تنها صدای زمزمه‌ی ذکر و شعر به‌گوش می‌رسد. وقتی چشم و گوش سر را می‌بندی، می‌بینی و می‌شنوی که شخصی آرام و با هآی نفس مدام می‌خواند؛ امروز ما مهمان تو، مست رخ خندان تو | چون نام رویت می‌برم، دل می‌رود ولله ز جا…
مجموعه عکس‌های رضا صدیق از مراسم تولد مولانا در قونیه