جریان دانشجویی در جایگاه یک تشکل مدنی طبیعتا به دنبال بهبود وضع موجود خواهد بود. استراتژي مطالبه محوری که در سالهای اخیر جامعه مدنی ایران بدان دست یافته، دستاورد بزرگی است که نباید به سادگی از کنار آن گذشت و در دوران جدید می‌تواند رفتار دانشگاه و نهادهای مدنی با حکومت را تنظیم کند. بر این اساس جدای از اینکه حکومت در دستان چه گروهی و برچه ایدئولوژی متکی است؛ وظایفی در قبال مردم دارد که باید بدان پایبند باشد و نهادهای جامعه مدنی نیز باید آن را پیگیری کنند.

تلاش هایی که امروز برای بستن فضای سیاسی صورت می گیرد می تواند علامت مهمی از فعالیتهای پشت پرده و دستیابی قریب الوقوع جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای باشد و مهم ترین تهدید دموکراسی در ایران، اثبات فرضیه دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای است. اگر چنین فرضی محقق گردد و جمهوری اسلامی به این سلاح نامتعارف مسلح شود، جوهر دمکراسی در ایران خشک خواهد شد و وضعیت حقوق بشر نیز متعاقبا روشن خواهد بود. موضوعی که البته کمتر در مدار تحلیلها و نظرات قرار گرفته است.

برنده اعلام شدن ارمیا، دختری آوازخوان و محجبه، در مسابقه “آکادمی موسیقی گوگوش”، مردمان را به بحثی پر شور در انداخت؛ عده ای را سرمست صدایش کرد و جماعتی را پریشان حجابش. واکنش ها اما از هنر او فراتر رفت و پرده از مصائبی هولناک تر انداخت. ظهور او را پدیده ای اجتماعی ـ سیاسی و قابل تأمل یافته ام. نه برای هنجارشکنی یا ارائه ی نمونه ای کمتر دیده شده از مسلمانی، بلکه بدین جهت که کمک کرد تا بخش های آشفته ای از لایه های اجتماعی جامعه ایران، بروز بیشتری پیدا کند و خود را واضح تر به نمایشی عمومی گذارد.

تلاش برای پررنگ کردن حاکمیت دوگانه و استفاده از آن، البته همواره منجر به دموکراتیزه شدن سیستم سیاسی نمی‌شود. استفاده از منابع مشروعیت در سیستم سیاسی برای رسیدن به هدف، ممکن است در جهت حذف یکی از دو بال حاکمیت برای ایجاد حکومتی یکدست و اقتدارگرا باشد. اهمیت استفاده و پافشاری بر حاکمیت دوگانه در آن است که در صورت استفاده درست از آن، می‌توان آن را به نوعی آزمون فیصله‌بخش سیستم دانست که جهت‌گیری آتی آن را مشخص خواهد کرد.

در دهه‌های 40 و 50 آرمان‌گرایی بسیار بود و ما فکر می‌کردیم با به دست آوردن استقلال، باقی مشکلات حق خواهد شد و توجه نداشتیم که واقعیت‌های اجتماعی به سمت و سویی که ما می‌خواهیم پیش نمی‌رود. مهم واقعیت‌های جامعه است. برای یافتن چرایی اینکه عده‌ای نپیوستند، باید به دنبال مسائل دیگر رفت. شاید آلترناتیوی که وجود داشت کفایت نمی‌کرد. درصد بالایی از جامعه همچنان رژیم ایران و قوانینش را قبول دارند؛ اما مخالفان سازمان‌یافته نیستند. جریان‌ سیاسی که خواست همگانی را تامین کند در ایران وجود ندارد.

آیا می توان به یک دموکراسی در عرصه مناسبات بین المللی دست یافت که بر اساس آن اعضای جامعه بین المللی به آرای یکدیگر احترام بگذارند و تصمیم گیری برای اداره امور یا به اصطلاح اتاق فرمان بر پایه رای اکثریت باشد و به طور مثال مجمع عمومی سازمان ملل متحد به مثابه یک پارلمان جهانی فارغ از نظارت استصوابی شورای امنیت عمل کند، ولی اعضای جامعه بین المللی نظامهای خود کامه ای در سوریه، ایران و برخی از کشورهای عربی و آفریقایی باشند؟

طبیعتا دل مان برای شهامت آن هایی که سد راه قدرت شدند می تپد، چه در میدان تیان آن من یا میدان تحریر و چه در تمام خیابان هایی که امروز مملو از جوانان و تشنگان آزادی اند؛ اما گونه دیگری از تهور نیز هست که ندید گرفته می شود و عاید معدود افرادی می شود که می دانند چگونه دست از قدرت بشویند.

«روح لایحه حمایت از خانواده، انهدام خانواده است»

آمریکا از آزادی در ایران حمایت می‌کند

عبادی جایزه‌اش را به پناهی و نوری‌زاد تقدیم کرد

جنبش سبز حاصل شکست آن نظمی بود در کشور که گمان می‌کرد می‌تواند بر اساس آپارتاید عقیدتی نوعی دموکراسی محدود را به عنوان قاعده بازی به کرسی بنشاند و کشور را از این طریق اداره کند. بحران در آن نظمی که بر اساس خودی و غیرخودی تنظیم شده بود بناگاه به شکل یک دروغ بزرگ دیده شد. دروغی که به وجه غالب مناظره‌های انتخاباتی تبدیل شد و در تقلب آشکار در نتایج انتخابات متجلی گشت.

سخنان رهبر ایران در دیدار با اعضای مجلس خبرگان

متاسفانه یک سوء تفاهم جدی در میان بخش‌های قابل توجهی از مردم خاورمیانه، به خصوص بین مردم مصر، لبنان و یا فلسطین درباره‌ی جنبش سبز وجود دارد. بسیاری از افراد در این کشورها یا از ماهیت واقعی جنبش سبز خبر ندارند و یا این جنبش را در جهت مطامع و منافع کشورهای غربی، به خصوص آمریکا تلقی می‌کنند.