بهانه این نوشته بررسی فساد اخلاقی در رابطه استاد و دانشجو در دانشگاه های ایران، بخصوص در رشته های علوم انسانی است. حرف اصلی هم این است که این رابطه – که به شکل سنتی بر پایه هایی چون کاریزما، اتوریته، دانش و لطف استاد در مقابل اشتیاق، ارادت، کنجکاوی و خامی دانشجو استوار است- امروزه در اثر عوامل مختلفی کیفیت خود را از دست داده و به رابطه ای بیمار تبدیل شده است.

انتقادات آیت‌الله خامنه‌ای، عامل حذف است

«این اقدامات سطحی و غیر عالمانه است»

من کشورم را دوست دارم چون در آن ریشه دوانده‌ام. تمام این کوه‌ها این رودخانه‌ها، این بناهای تاریخی که دیگر چیزی ازشان باقی نمانده، مثل آهن‌ربا مرا به سمت خودشان می‌کشند؛ اما نمی‌خواهم احساس شکست کنم. نمی‌خواهم اقرار کنم که این خاک را واگذار می‌کنم به قومی که دوستش ندارند و برای ویرانی‌اش سوداها در سر دارند.

«در مراودات دانشجویان و کتب درسی، تجدیدنظر می‌شود»

شبیر اختر، شاعر و فیلسوف پاکستانی ـ انگلیسی در متنی که پیش‌رو دارید از مخاطرات آزاداندیشی در محیط‌های اسلامی می‌گوید. وی که دانش‌آموخته‌ی دکترای فلسفه از دانشگاه کمبریج است، به مدت سه سال مدرس فلسفه و ادیان تطبیقی در دانشگاه بین‌المللی مالزی بوده است و در آن‌جا ناباورانه با محیطی دانشگاهی مواجه می‌شود که در آن تحقیق و تدریس آزاد در باب دینی غیر از اسلام به سادگی میسر نیست.

دومین بخش از گفت‌وگوی مجله‌ی تصویری «دیدگاه» با داریوش آشوری درباره‌ی تلاش رهبران جمهوری اسلامی برای دگرگون کردن رشته‌های علوم انسانی در دانشگاه‌های ایران است. «دیدگاه» نقش علوم انسانی را در پیدایش تحولات سیاسی ایران امروز بررسی می‌کند.

بی‌تجربگی در عرصه مدیریت نوین وجود دارد

برخی هنوز گمان می‌کنند موضوع اصلی دانشگاه، دانش است

نتیجه سیاست‌های حاکم در ایران، قطبی کردن جامعه حول محور دین از یک سو و مدرنیته از سوی دیگر بوده است. از نظر سیاستگذاران نظام ولایی باید برکشیدن طبقات فرودست فوریت یابد، مدرنیزاسیون نظامی اولویت داشته باشد و به ایشان سپرده شود و طبقات متوسط از همه شئون موثر کنار گذاشته شوند و میدان عمل نهادهای آنها محدود شود.

از طرف نظام ماموریت دارم

گوشی را می‌گذارم. اشک و فریاد در هم می‌آمیزد و داد می‌زنم: شیدا امروز آزاد می‌شود مادر. باید برویم تهران. جاده طولانی‌تر از همیشه است. مادر اما زل زده به شیشه و نجوای آرام‌اش تداعی لالایی‌هایی است که کودکی بالای سرمان زمزمه می‌کرد. جلوی اوین شلوغ است. باران می‌زند …

هر روز تا بیمارستانی در مرکز آنکارا می‌رود، روبروی پزشکی میان‌سال می‌نشیند و تا دهان باز می‌کند، زبانش به لکنت می‌افتد، دستانش می‌لرزد و اشک‌هاست که جاری می‌شوند. این شده کار هر روزش … بچه‌‎ها می‌گویند یکی از کهریزکی هاست هر‌چند خودش حرف نمی‌زند و پریشان حال از این سو به آن سو می‌رود.