اظهارات رهبر ایران

عارضه پروستات، دلیل بستری رهبر ایران

مصر و ایران بیش از سه دهه است که در وضعیت قطع رابطه سیاسی با یکدیگر به سر می برند. از این رو سطح مناسبات دو کشور در حد دفتر حفاظت منافع و نه سفارت است. حتی سقوط مبارک و به قدرت رسیدن دولت اسلامگرای محمد مرسی نیز موجب نشد که روابط دو کشور به حالت عادی باز گردد. بدیهی است که این سردی روابط چه در زمان مبارک و چه پس آن، نشان از عمق واگرایی دو کشور دارد.

علی خامنه ای راهکار کوتاه مدت مناسبی برای عبور از بحرانی قریب الوقوع یافته است. یافتن یک محلل برای مقابله با جریانی که می رفت از درون، دستگاه ولایت را ساقط کند؛ تدبیری اجتناب ناپذیر بود که اندیشیده شده است، اما وی فردی را به ریاست اجرایی کشور خواهد گماشت که به مراتب از احمدی نژاد ضعیف تر است و ویژگی‌های شخصی وی در عوام فریبی و حاشیه سازی را نیز ندارد.

تلاش برای ترویج اندیشه های صدر در حوزه علمیه قم البته از دیرباز مخالفان ویژه ای داشته ولی گویا پس از سه دهه شاگردان صدر با حمایت مالی دولت و حمایت پشت پرده رهبری می کوشند گام های تازه ای برای احیای آن بردارند. این احیا به طور طبیعی می تواند بخشی از یک پازل گسترده قدرت طلبی سیاسی نیز تلقی شود، پازلی که چهره هایی چون مشایی می کوشند با یافتن حلقه های وصلی چون محمدباقر صدر، خویش را بیشتر و هدفمندتر به سران آن نزدیک کنند.

رییس جمهوری آینده ـ بنابه سنت بیست و چهار سال گذشته ـ چه بسا برای دو دوره و هشت سال رییس جمهور خواهد بود. احتمال آن‌که رهبر هفتاد و چهار ساله‌ی جمهوری اسلامی طی هشت سال آینده درگذرد اندک نیست. هنگام درگذشت رهبر، رییس جمهوری نقشی بارز در فرایند گذار به رهبر تازه را بازی می‌کند. بنابراین، انتخابات ریاست جمهوری ماه خرداد اهمیتی مضاعف برای روحانیت دارد.

‌مساله این است که تا خامنه‌ای در مقام همایونی‌ست این سیاست معقول نخواهد شد. خامنه‌ای رای ندارد. برای همین رای می‌دزدد یا با عملیات شبه‌قانونی هر که را رای دارد کنار می‌زند. این پاشنه آشیل خامنه‌ای است. نظام ولایی پشتوانه ندارد. مثل اسکناس‌هایی که در این 4ساله منتشر کرده است. فقط بر تورم بحران‌ها می‌افزاید. من امیدی از این سو ندارم. اما از آن سو چطور؟ هاشمی چه خواهد کرد؟ هاشمی مثل خامنه‌ای تصمیم‌اش را گرفته است. اگر جز این بود به میدان نمی‌آمد. تا هاشمی زنده است خامنه‌ای سر راحت بر بالین نمی‌گذارد.

بنظر می‌رسد که مشکل اصلی اصلاح‌طلبان و کاندیدای مورد نظر آنان، شرکت یا عدم شرکت در انتخابات و حتی تایید یا رد صلاحیت نبوده و نیست؛ مشکل اساسی آن‌ها (به مانند رقیب اصول‌گرایشان) این‌جاست که حتی در صورت پیروزی در انتخابات، بدون در دست داشتن قوای دیگر و حمایت رهبر جمهوری اسلامی چه کار می‌توانند بکنند که پیش‌تر، در دوران اوج خود و در اختیار داشتن دست‌کم دو قوا از قوای سه‌گانه، نکرده‌اند؟

نهادسازی یکی از بارزترین مشخصه های زمامداری علی خامنه ای است. نهادهای سیاسی، اجتماعی، دینی و … در طول 24 سال گذشته به دستور وی ایجاد شده اند تا علاوه بر بسط ید رهبر، گرهی از مشکلات حاکمیتی بگشایند. همزمان با افول اعتبار شخص ولی فقیه، نهادهای دست ساز وی به حاشیه رفته اند یا به حیف و میل منابع مالی و راه اندازی دفتر و دستک های موازی مشغول هستند و یا تحت تاثیر مولفه های مختلف سیاسی، نتوانسته اند گرهی از مشکلات بگشایند.

درگیری میان محمود احمدی‌نژاد و اصول‌گرایان، در ماه‌های منتهی به انتخابات می‌تواند باعث بروز درگیری‌های جدی‌تری در سطوح فوقانی حاکمیت شود. درگیری‌هایی که به هر شکل کاهش مشروعیت و اقتدار جمهوری اسلامی را باعث خواهد شد. مساله‌ای که در زمان انتخابات برای حاکمان، پذیرفتنی نخواهد بود. از سوی دیگر، تنها راه پرهیز از درگیری، گردن نهادن به خواسته‌های محمود احمدی‌نژاد است که آن نیز بخش‌های زیادی از حاکمیت را ناراضی خواهد کرد.

“اگر شما ‌به میدان فعالیت نیائید، خودم جریان چپ را راه می‌اندازم.” این جمله را به روایت خبرگزاری اصولگرای تسنیم، دو دهه و اندی پیش، هنگامی که آیت الله خامنه ای بر کرسی رهبری نشست، خطاب به علمای حاضر در مجمع روحانیون مبارز گفت که روی خوشی به ولایت وی نشان نمی دادند. این رویه یعنی تمایل به جریان سازی سیاسی اما تنها بدان تهدید منحصر نبود و نشد و در دو وجه سلبی و ایجابی، می توان نمونه های مهمی را در دو دهه گذشته رصد کرد.

تلاش برای پررنگ کردن حاکمیت دوگانه و استفاده از آن، البته همواره منجر به دموکراتیزه شدن سیستم سیاسی نمی‌شود. استفاده از منابع مشروعیت در سیستم سیاسی برای رسیدن به هدف، ممکن است در جهت حذف یکی از دو بال حاکمیت برای ایجاد حکومتی یکدست و اقتدارگرا باشد. اهمیت استفاده و پافشاری بر حاکمیت دوگانه در آن است که در صورت استفاده درست از آن، می‌توان آن را به نوعی آزمون فیصله‌بخش سیستم دانست که جهت‌گیری آتی آن را مشخص خواهد کرد.

در فضای رسانه ای ایران، حبیب الله عسگراولادی نامی آشناست. عضو هیات منصفه مطبوعات است، به شدت اهل اظهارنظر، جلسه و رایزنی، با مطبوعاتی ها هم رابطه خوبی دارد ولی معمولا مصاحبه مکتوب می پذیرد. جواب هایش هم کلی و تکراری است ولی در یکی دو ماه اخیر او خودش دست به قلم شد، جزیی تر و صریح درباره اندیشه های سیاسی سال های واپسین عمرش نوشت، از موسوی و کروبی دفاع کرد و این رویه را ذخیره آخرتش دانست.

مواضع اخیر برخی از اصولگرایان به روشنی حاوی این پیام است که سران غیر نظامی و سیاسیون وفادار به نظام بر حقانیت اعتراضات پس از انتخابات واقفند و تنها اتهام رهبران معترضین را عدم سکوت در مقابل این اتفاق می دادند. آنان معتقدند که موسوی و کروبی باید سکوت می کردند و بستر را برای اعتراض می بستند و شکایت خود را از طریق رهبری جمهوری اسلامی پیش می بردند. از این رو این اظهارات را می توان به نوعی دلجویی نیز تعبیر کرد. دلجویی از آن باب که بلکه بیم آن دارند که این حادثه بار دیگر نیز تکرار شود و این بار دامان خود آنان را بگیرد.

در چند ماه گذشته، عرصه‌ی سیاسی ایران، شاهد تقابل – در مواردی پنهان – میان محمود احمدی‌نژاد و سیدعلی خامنه‌ای بوده است. محمود احمدی‌نژاد که تا یک سال پیش، دردانه رهبر جمهوری‌اسلامی و رییس‌جمهورِ زنده‌کننده‌ی آرمان‌های انقلاب بود، اکنون تبدیل به فردی شده که بار تمام مشکلات کشور بر دوش اوست و خود او و اعضای کابینه‌اش، به فساد مالی و سومدیریت متهم می‌شوند.

آیا می توان به یک دموکراسی در عرصه مناسبات بین المللی دست یافت که بر اساس آن اعضای جامعه بین المللی به آرای یکدیگر احترام بگذارند و تصمیم گیری برای اداره امور یا به اصطلاح اتاق فرمان بر پایه رای اکثریت باشد و به طور مثال مجمع عمومی سازمان ملل متحد به مثابه یک پارلمان جهانی فارغ از نظارت استصوابی شورای امنیت عمل کند، ولی اعضای جامعه بین المللی نظامهای خود کامه ای در سوریه، ایران و برخی از کشورهای عربی و آفریقایی باشند؟

بحران اقتصادی گسترده ناشی از تحریم های بین المللی،‌ صف های مرغ و گوشت، قیمت بالای لبنیات، میوه و سبزیجات و در نتیجه پایین آمدن کیفیت تغذیه در سطح جامعه نشانه های این سیاست اعلام نشده است که جمهوری اسلامی سعی دارد جامعه را به سوی فقر و وابستگی بیشتر به حکومت پیش ببرد. فقر و وابستگی بیشتر در کنار تحریم ها و احتمال جنگ، چاره ای جز پناه بردن به حکومت باقی نمی گذارد و هر اندازه جمعیت کشور بالاتر رود بر فقر مردم نیز اضافه شده و در نتیجه حکمرانی راحت تر خواهد شد.

«کنترل جمعیت» که رهبر جمهوری اسلامی، اخیراً با آن مخالفت کرد یکی از سوژه های تاریخی‌ست.

اراده آیت‌الله خامنه‌ای به پنهان ماندن زندگی‌اش، ناشی از دو چیز است: حفظ جایگاه سیاسی و فراهم آمدن زمینه برای تقدیس مذهبی.

هراس از اقدام علیه آیت‌الله خامنه‌ای