تلاش هایی که امروز برای بستن فضای سیاسی صورت می گیرد می تواند علامت مهمی از فعالیتهای پشت پرده و دستیابی قریب الوقوع جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای باشد و مهم ترین تهدید دموکراسی در ایران، اثبات فرضیه دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای است. اگر چنین فرضی محقق گردد و جمهوری اسلامی به این سلاح نامتعارف مسلح شود، جوهر دمکراسی در ایران خشک خواهد شد و وضعیت حقوق بشر نیز متعاقبا روشن خواهد بود. موضوعی که البته کمتر در مدار تحلیلها و نظرات قرار گرفته است.

مواضع اخیر برخی از اصولگرایان به روشنی حاوی این پیام است که سران غیر نظامی و سیاسیون وفادار به نظام بر حقانیت اعتراضات پس از انتخابات واقفند و تنها اتهام رهبران معترضین را عدم سکوت در مقابل این اتفاق می دادند. آنان معتقدند که موسوی و کروبی باید سکوت می کردند و بستر را برای اعتراض می بستند و شکایت خود را از طریق رهبری جمهوری اسلامی پیش می بردند. از این رو این اظهارات را می توان به نوعی دلجویی نیز تعبیر کرد. دلجویی از آن باب که بلکه بیم آن دارند که این حادثه بار دیگر نیز تکرار شود و این بار دامان خود آنان را بگیرد.

جنبش دانشجویی٬ پس از ۱۸ تیر ۷۸ ‘از خاتمی عبور کرد’ و بر آن شد تا به دیده‌بانی جامعه مدنی بپردازد٬؛ در اعتراض به روند طی شده در هشت سال اصلاحات٬ دست به تحریم گسترده انتخابات زد ـ به گونه‌ای که با گذشت سالیان٬ کم نیستند افرادی از میان اصلاح‌طلبان که جنبش دانشجویی را مسبب اصلی روی کار آمدن احمدی‌نژاد می‌دانند ـ و نهایتا بخش بزرگی از این جنبش که شامل دفتر ادوار تحکیم وحدت می شد، در سال ۸۸ دست به حمایت از مهدی کروبی زد.

یکی از دلایلی که معمولا مخالفان تغییر جمهوری اسلامی و رویکرد سیاسی رادیکال مطرح می کنند نگرانی از به خطر افتادن تمامیت ارضی ایران است. در واقع اینگونه تصور می شود که در خلاء قدرت به وجود آمده در دوره انتقالی به نظم سیاسی جدید، نیروهای گریز از مرکز فعال گشته و در غیاب نیروهای حافظ نظم و امنیت جامعه، پریشانی اوضاع و برخی توطئه های خارجی پروژه تجزیه کشور کلید می خورد.

خمینی برای یارانش به راستی بت‌شکن بود. یارانش می‌پنداشتند که ابراهیم پیامبر در جهان مدرن‌ زاده شده و با تبرش به جان بتی افتاده که ۲۵۰۰ سال بر ایران حکومت کرده است. خمینی برای مذهبیون ایران‌‌ همان پیامبر گمشده‌ای بود که با ریش‌های انبوه سفید و چهره نورانی قرار بود به جنگ طاغوت‌های زمان برود. همای بی‌سعادتی که در تقدیر تاریخی بر شانه‌های محمدرضا پهلوی نشسته بود. اما به راستی چه شد که پس از گذشت ۲۳ سال از درگذشت رهبر سابق جمهوری اسلامی، این بت‌شکن خود تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین بت‌های تاریخ ایران شده است؟

همه شواهد نشان از آن دارد که نظام ولایت در حال رسیدن به نهایت ایده آل ها و آرمان های خود است: ایران جای زندگی هر کسی نیست؛ ایران ام القرایی است که تنها به روی ولائیان باز است از هر نژاد و ملیتی که باشند؛ اما به روی خود ایرانیان به صرف ایرانی بودن باز نیست. نظام ولایی ناامید از سلطه یافتن بر اکثریت ایرانیان و بخصوص زنان تجددخواه، به روشهای شریرانه برای کنترل روی آورده است.

«لعنت و نفرین بر جمهوری کافرپرور اسلامی»

در ساختار حکومتی جمهوری اسلامی و سابقه رفتاری آن به ویژه در سال های اخیر با گسترش بی و حد و حصر اختیارات رهبری و مداخله روزمره و جزء به جز ایشان در امور، تدوین و اخذ تصمیمات عمده و اساسی در سیاست خارجی انحصارا در اختیار رهبری و ارگان های مستقیما وابسته به ایشان است

جنجال اخیر درباره “ندا آقا سلطان” و خانواده اش و نحوه پوشش اخبار مربوط به او، موجب شد تا باب گفتگوی جدیدی باز شود که به نوعی بازخوانی “ندا” به عنوان یکی از مهمترین نشانه های جنبش آزادی خواهی مردم ایران است.

جنبش همگانی نشد زیرا رنگ گرفت. ایرانیان در طول تاریخ خود، جنبش‌ها با رنگ‌های گوناگون بسیار دیده‌اند. جنبش وقتی همگانی می‌شود که تمامی گرایش‌های موجود در جامعه، حتی استبدادیان نیز خود را در آن حاضر ببینند. جنبش می‌باید بیانگر ولایت جمهور مردم باشد و اگر در محدوده «قانون اساسی بدون تنازل» زندانی شد، دیگر صفت همگانی را پیدا نمی‌کند.

برخی بی جهت محترمند

جمهوری اسلامی ایران که زمانی داعیه‌ی پیروی از اندیشه‌ی اتحاد اسلام و صدور انقلاب و فتح قدس از کربلا را داشت، اکنون مصلحت‌اندیشانه آرامش پیشه کرده و سعی بلیغ دارد که اقتدار و نفوذ خود را در منطقه با یادآوری و استفاده از فرّ و شکوه و فرادستی فرهنگی گذشته‌‌ی ایران بگستراند؛ صفتی که دست کم بخش بزرگی از حاکمیت اسلامی بدان باور نداشته است.

به راه انداختن دستگاه تفتیش عقاید، تجربه‌ای شکست‌خورده است