خانه در خاطره ماست. اما ویرانی‌‌اش فقط انهدام حافظه شخصی نیست، بلکه می‌تواند تباهی یک تاریخ جمعی یا از دست رفتن فضاهای مشترک باشد.

جمهوری اسلامی ایران روزهای نهم و دهم شهریور میزبان نمايندگان کشورهای عضو جنبش عدم متعهد و دبیرکل سازمان ملل متحد در تهران است. اجلاس تهران با واکنش های متعددی از سوی فعالان سیاسی، حقوق بشری و روزنامه نگاران مواجه شده است. با سید حسین نقوی حسینی سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ایران در مورد محورهای اصلی این اجلاس گفتگویی انجام داده ایم.

بيشتر خيابان‌خواب‌هايي كه ديدم گوشي موبايل داشتند. تصور كليشه‌يي از يك كارتن‌خواب سريع در ذهنم از بين مي‌رود

مجموعه عکس‌های هدی رستمی ـ “تصمیم گرفتم برای الهام‌گیری، جای دیگری رفته و جور دیگری ببینم: تهران. ایده‌ها از شهرگردی و عکاسی خیابانی کم کم به دغدغه خودم و انسان‌های اطرافم در شهر و کشوری رسید که دوست داشتم به تصویرش کشیده و جور دیگری آن را نشان دهم. این مجموعه عکس، بیشتر ایده‌پردازی و گفتن حرف‌هایی است که گویی سال‌هاست در این شهر ممنوع است”.

احداث فاز دوم مجموعه برج میلاد در حالی آغاز شده که این برج در رسیدن به اهداف گردشگری، بازرگانی و مخابراتی پیش‌بینی شده برای این پروژه ناکام بوده است.

دو ماهی که گذشت جزو سیاه‌ترین ماه‌های عمرم بودند. خبرهای مرگ پی در پی می‌رسید و هر هفته با دلی لرزان و نگاهی نگران منتظر خبر ترس‌آور جدیدی بودم. چه می‌توان کرد وقتی مرگ از همه سو تو را احاطه کرده باشد جز اینکه به آن خو بگیری؟ به مرگ خو گرفتن و با فکر مرگ زندگی کردن به راستی وحشتناک است.

استخرهای رو باز تهران تا اطلاع ثانوی تعطیل می‌شوند

«برخی از اعتصابات غذا صحت ندارد»

نمی‌دانم از کجا شروع کنم. از همین دو روز پیش بگویم که باز مثل همیشه کتانی‌هایمان را پوشیدیم بطری‌های آب معدنی‌مان را دست گرفتیم و به خیابان رفتیم یا دو سال پیش که مثل دیوانه‌ها شور و هیجان داشتیم و از خوش خیالی هزار جور فکر و خیال می‌کردیم یا به بیست سال پیش برگردم و پدرم را می‌دیدم که با رادیور ور می‌رود تا بتواند بی‌بی‌سی را بگیرد؟

بازداشت گروهی از مردم

هر چند دشوار و ناممکن به نظر می رسد اما باید به شیوه هایی برای کسب داده های موثق از متن جامعه دست پیدا کنیم و نیز باید به راه هایی بیاندیشیم که جریان اطلاع رسانی منحصر به گلوگاه هایی نباشد که کنترل آن در اختیار جمهوری اسلامی ست.

آخر ما به بهای کدام گناه ناکرده محکوم به تحمل این مقدار تحقیر شده‌ایم؟ از خودم سوال کردم که تا کی قرار است خودخوری کنیم و در خفا بر خود بلرزیم و مشت‌هایمان را از خشم بفشاریم و دل‌هایمان را از کینه بیانباریم و تبدیل به انسان‌هایی سر خورده و عقده‌ای شویم. به راستی تا کی

در این روزها و ماه‌ها و سال‌های بی‌کتابی غنیمتی است که شما بروید توی اینترنت و ببینید نویسنده‌ای برنده نوبل ادبیات شده که کتاب‌هاش از سال‌ها پیش در کشورتان ترجمه و چاپ شده است. غنیمتی است که ببینید او را می‌شناخته‌اید و جسته گریخته بعضی از آثارش را خوانده‌اید و از همه مهم‌تر اینکه نام این نویسنده ماریو بارگاس یوسا باشد.

امسال هم گذشت. سال بد. سال باد. سال اشک. سال خون محمد و ژاله اما سال روزهای دراز و استقامت‌های بزرگ. سال پرغرور ایستادگی و ماندن بر سر آرمان‌ها. سالی که دانستیم اگر بخواهیم و ادامه دهیم، هیچکس نخواهد توانست امید را و میل به نیکوتر زیستن را از ما بگیرد.

پرتاب گاز اشک‌آور به سمت معترضان

دوباره بعد از یک سال سکوت، جنبش سبز ایران در بیست و پنجم بهمن جوانه زد و غبار یاس و ناامیدی را از دل‌های مردم زدود. دوباره پس از یک سال، شور و آرمان‌خواهی به قلب‌های جوانان بازگشت و امیدها زنده شد. چه کسی فکر می‌کرد که این بار مردم کشورهای عربی با شجاعتشان به ما کمک کنند تا به خاطر بیاوریم این ما بودیم که سال پیش با حضور میلیونی خود دنیا را حیرت زده کردیم و سرآغاز حرکت‌های اعتراض‌آمیز علیه دیکتاتورها شدیم.

شاید در نگاه نخست 25 بهمن به سان تیغی دو دم برای جنبش سبز به نظر می رسید اما در واقعیت این فراخوان برای راهپیمایی یک بازی دو سر برد برای معترضین و دو سر باخت برای حاکمیت بود. اگر مجوزی برای این راهپیمایی صادر می شد امکان شکل گیری جمعیتی حتی بزرگتر از سایر تجمع های جنبش وجود داشت و اگر صادر نمی شد وجهه رییس دولت و رهبر جمهوری اسلامی به یکباره نیست و نابود می شد.

سه دهه پس از انقلاب اسلامی، تهران هم‌چنان شهر آشوب‌زده و زحمت‌آفرین است. شهری که زخم‌خورده اما هم‌چنان معترض است. تهران هنوز همان پوست‌پاره‌ی ساختاری و معماری زمان شاه را حفظ کرده است، اما لايه‌ای از ايدئولوژی پسا-انقلابی، ساختارهای جدید و ردپاهايی از جهانی‌شدن را با خود دارد.

تهران شهر «جالبی» نيست. این شهر به هيچ‌کدام از همتاهای منطقه‌ای‌اش مثل استانبول و قاهره، با تاریخ بلند امپراطوری يا استعماری‌شان، موقعيت ژئوپولتيکی محوری، معماری به یادماندنی و جاذبه‌ی طبيعی‌شان، شباهتی ندارد. تهران هم‌چنان کلان‌شهری است با ۱۲ میلیون جمعیت، خيابان‌هایی که ۴ ميلیون وسيله‌ی نقليه آن‌ را به خفگی کشانده‌اند و آلودگی هوايی که هر ماه ۳۶۰۰ نفر از ساکنان‌اش را می‌کشد.

این روزها آدم هرجا که قدم می‌گذارد یک بحث را می‌شنود. توی هر مغازه توی هر تاکسی در مهمانی در دانشگاه در اینترنت و آن هم بحث یارانه‌ها است. این نشان از اهمیت این موضوع در زندگی مردم ایران دارد. آن‌قدر این بحث داغ شده است و بالا گرفته که دیگر لازم نیست با مقدمه‌چینی و صحبت از این در و آن در حرفش را پیش بکشی.