از زمان شروع بهار عربى در منطقه تاكنون، سوريه مراحل گوناگونى را طى كرده است. از بى تفاوتى اين كشور در قبال بحرانهاى منطقه اى تا اوج گيرى اعتراضات و تداوم آن. از تسليح مخالفان توسط مجامع بين المللى تا تشكيك در ارسال سلاح براى مخالفان حكومت از سوى غرب. مخالفان رژیم که در آغاز نيروهاى مردمى و افسران جدا شده از ارتش سوريه بودند، به مرور و با پیوستن گروه های جهادی تندرو تغییر شکل و ماهیت یافتند. با ورود اين گروههاى تندرو، درگیری ها در سوریه بیش از پیش پیچیده تر شد و ابعاد یک جنگ داخلی را به خود گرفت.

مردمانی که به درجه ای از بلوغ سیاسی و اجتماعی رسیده باشند احتیاج چندانی به یک رهبری فرهمند و سلسله مراتب رهبری به صورت کلاسیک ندارند. اما حتی انسان های پخته و بالغ برای انجام یک کار گروهی احتیاج به این دارند که فردی یا افرادی و یا نهاد هایی امر هماهنگی کار گروهی را به عهده بگیرند. جنبش مدنی ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. البته شکی نیست که یک رهبر فرهمند که بتواند مطالبات قشرهای مختلف را به زیر یک چتر درآورد و ایجاد وحدت کند، میتواند راه رسیدن به مقصود را بسیار سریعتر هموار کند.

چهاردهم اکتبر سال 2001 نیویورک تایمز عکسی از تظاهرات مسلمانان بنگلادشی در حمایت از طالبان چاپ کرد که بسیاری از آمریکایی‌ها را به حیرت واداشت. نه به سبب آگاهی از همدلی عده‌ای از محروم‌ترین و فقیرترین مردم آسیا با سازمان‌دهندگان بزرگترین و مهیب‌ترین فاجعه تروریستی جهان، بلکه به خاطر عکسی از یک شخصیت عروسکی آمریکایی به همراه بن‌لادن بر روی پلاکاردهای مسلمانان خشمگین بود.

صداها دور میشد و پژواک قدم های در حال دویدن مثل پتک در سرم کوبیده میشد، هوا تاریک تاریک شده بود. خبری از سپاهی ها نبود، پاهایم ورم داشت اما باید خودم را از این پناهگاه خلاص می کردم. تمام موبایل ها قطع بود، هیچ راه ارتباطی وجود نداشت که ناگهان صدای کسی را شنیدم …

جنبش سبز یک انفجار اجتماعی و اتصال خطوط مختلف و نا همگون در اعتراض به وضع موجود بود. این تکثر و تنوع که هیچگاه جنبه موثر به خود نگرفت تا مدت زمانی با خلق هیجان، جنبش را زنده نگاه داشت. بی نظمی و نبود ساختار کنترل بخش منجر به آزاد شدن نیروی زیادی شد. منتها ماهیت غیر سازمان یافته، غیر توافقی و خود جوش این همکاری نتوانست دینامیسم جنبش را حفظ کند

همیشه در موفقیت اعتراضات خیابانی، میزان شرکت کنندگان نقشی کلیدی بازی می کند. در واقع این گونه به نظر می رسد که تا اعتراضی فراگیر نباشد و درصد زیادی از افراد جامعه را درگیر نکند، توانایی تغییر فضای سیاسی را ندارد. از این رو معمولا قدرت یک جنبش اجتماعی، بقاء، پتانسیل رشد و دوام آن تابعی از کمیت بدنه حامل آن است.

«سوریه دنباله‌رو ایران است»

بازداشت گروهی تظاهرکنندگان

دعوت به تظاهرات اعتراضی ده اسفند

از آغاز جنبش سبز مفهوم خیابان دوباره شخصیت سیاسی پیدا کرده است. نسل من با مفهوم خیابان بخوبی آشنا ست و ارزش آن را در انقلاب می شناسد. انقلاب 57 انقلابی بود که در خیابان اتفاق افتاد. اما در این سالهایی که از آن دوره می گذرد کمتر مطالعه ای در باره خیابان انجام شده است. نسل جدید اما با مفهوم تازه ای از خیابان آشنا شده است. و البته با مفاهیم تازه ای در رسانه های جنبشی که در آن شرکت دارد.

نامه اعتراض‌آمیز به بان‌کی‌مون

«تظاهرکنندگان ایرانی شجاع هستند»

از بیست و پنجم بهمن، جنبش سبز از زبان نمادهایش میرحسین موسوی و مهدی کروبی اعلام کرد که دیگر در ذیل تاریخ جمهوری اسلامی خود را تعریف نمی‌کند بلکه تاریخ مستقلی را آغاز می‌کند که صفحات نخست تقویم آن در 25 بهمن و اول اسفند ورق می‌خورد و این تازه دیباچه‌ی دفتر است.

شاید در نگاه نخست 25 بهمن به سان تیغی دو دم برای جنبش سبز به نظر می رسید اما در واقعیت این فراخوان برای راهپیمایی یک بازی دو سر برد برای معترضین و دو سر باخت برای حاکمیت بود. اگر مجوزی برای این راهپیمایی صادر می شد امکان شکل گیری جمعیتی حتی بزرگتر از سایر تجمع های جنبش وجود داشت و اگر صادر نمی شد وجهه رییس دولت و رهبر جمهوری اسلامی به یکباره نیست و نابود می شد.

بزرگداشت هفتمین روز جانباختگان تظاهرات 25 بهمن

به نظرم اکنون اجماعی به وجود آمده بر سر اینکه روحیه جنبش سبز به سمت رادیکال شدن گرایش پیدا کرده است. ایده اصلی من در این یادداشت این است که رادیکال شدن جنبش صرفا برای مقابله با رادیکال گرایی طرف مقابل است اما دستاوردهای عملی اش تا جایی که در چشمدید است محافظه کارانه خواهد بود و این همسو ست با خواسته های موسوی از یک سو و توان و ظرفیت پذیرش تغییر در ساختار سیاسی ایران از سوی دیگر.

حکومت، سازمان مجاهدین را «مسئول ترور» خواند

دخالت نیروهای وابسته به دولت تظاهرات آرام مردم را به خشونت کشاند

«حاکمیت در بن‌بستی جدی است»

تظاهرکنندگان بار دیگر دولت را به چالش کشیدند