ترانه “پریود” نه فقط به مسائل زنانه‌ای پرداخته که هنوز در افکار هر روزه ما قرار دارد، بلکه معضلات اجتماعی بسیاری مانند تجاوز (حتی به وسیله دست کشیدن به اعضای بدن زن یا مرد)، ازدواج زیر سن قانونی، دوگانگی‌های شخصیتی (چادر و خیس بودن زیر لحاف) را مطرح کرده و اگر بخواهیم نگاه به زنان را در این ترانه محوریت دهیم، حتی ترجیع‌بند آن که مورد بحث بسیاری قرار گرفته نیز جای تامل و تعمیق بیشتری دارد.

داریوش اقبالی در آستانه ۶۳ سالگی قرار دارد و بی‌شک سال‌های آخر دوران هنری خود را طی می‌کند. هم نسلان او یکی یکی از دور خارج شده‌اند و به جز معدودی از آن نسل درخشان ترانه نوین ایران کسی باقی نمانده است. اما داریوش در این آخرین سال‌ها و در حالی که به نظر می‌رسد به پایان راه رسیده است، در پس حمایت از وقایع اعتراضی سال ۸۸ و همینطور آلبوم پرفروش «دنیای این روزای من» به جریان غالب موسیقی پاپ ایرانی بازگشته است.

آیا این جامعه هوشیار و بیدار است؟ آیا مدرن است یا خیر؟ اگر باشد، طبیعتا برایش جالب خواهد بود به این موضوع توجه کند که کلام چه نوع کلامیست و آیا با ارزش است یا خیر و صاحب این کلام چه کسی است و بعد از آن به بخش های دیگر بپردازد. طبیعتا مجموعه صدا و موسیقی و شعر هستند که ترانه را تشکیل می دهند. ترانه فقط متن نیست، بلکه تلفیق موسیقی و صداست؛ اما برای سرزمین هایی که همه چیز را در سطح دیده و به ظاهر توجه دارند، مقام اول به خواننده تعلق گرفته و خواننده، اعتبار ترانه می شود که این موضوع غم انگیز است.

با داریوش که این روزها حسابی پرکار و پرتلاش است درباره موضوعات مختلفی چون هنر معترض یا تمایلش به عرفان گفتگو کردیم. او بر این باور است که اعتراض باید هدفمند و مستمر باشد و هنرمندان جوان نیز وظیفه دارند تا با ابتکار و خلاقیت آینه و بازتاب آلام هم میهنانشان و تلاش های آزادی خواهانه آنان باشند.