احساسی شدن یا نشدن فضای انتخابات تا حد زیادی به نوع تبلیغات (بالاخص تبلیغات تلویزیونی) بستگی دارد. و این تا حد زیادی در دست حاکمیت است. می‌توان پیش‌بینی کرد که حاکمیت، از آنجا که احساسی شدن فضا از نوع سال 88 را این بار به زیان خود و کاندیدای مورد نظرش می‌داند، چندان مجالی به این امر ندهد و سعی در کنترل فضای تبلیغات داشته باشد تا حداکثر سهم از مهندسی فضای انتخابات و جهت‌دهی به آرای رأی‌دهندگان را از آن خود کند و بتواند عمدۀ فضا را از طریق تبليغات تلویزیوني ایجاد کند.

در این نوشتار قصد داریم “با بی‌رحمیِ تمام” به مصاف بخشی از واقعیات مربوط به جامعۀ ایران برویم و بر پایۀ آن تحلیلی از انتخابات سال 88 به دست دهیم و بر اساس آن دست به پیش‌بینی در باب انتخابات آتی بزنیم. نخست، با “مسلّم گرفتن” صحت آمار رسمی ده دورۀ انتخابات ایران، آنها را از “نگاه” دولتمردان ایران تحلیل می‌کنیم و سپس، نتایج حاصل از این تحلیل را برمی‌رسیم تا ببینیم این نتایج تا چه حد با سایر واقعیات و نیز مشاهدات میدانی نگارندگان، که همه در ایران می‌زیند، مطابقت دارد.