انتخابات ریاست جمهوری که با هر تعریفی بزرگ‌ترین آوردگاه تبلیغاتی ایران است، نشان داده که ما هنوز از بعد بصری، نمایشی و تبلیغاتی ضعف‌های بسیاری داریم. تقریبا هیچکدام از کاندیدا‌ها نمایشی بالا‌تر از حد متوسط در تبلیغات نداشته‌اند. در واقع همه چیز در تبلیغات کاندیدا‌ها در سطحی از کیفیت قرار دارد که انتخابات ایران در آن قرار دارد. جدا از اینکه بزرگان هنر و تبلیغات علاقه چندانی به حضور در این آوردگاه ندارند، کاندیدا‌ها هم چندان به دنبال پیدا کردن نیروهای کاربلد نیستند.

وعده‌هایی با مضامین اجتماعی و جوان‌پسند، مطمئن‌ترین راه برای کاندیداهای انتخابات است. نه مانند وعده‌های سیاسی، بودار است و قابلیت برخوردن به این جناح و آن جناح را دارد و نه مانند وعده‌های اقتصادی، با خط کش عدد و رقم اندازه‌گیری خواهد شد و قابلیت دردسرسازی دارد. از طرف دیگر جوانان ایرانی عمده‌ترین بخش رای‌دهندگان جامعه ایرانی را تشکیل می‌دهند که جذب آرای این طیف، تا حد زیادی کاندیدای پیروز را مشخص می‌کند.

ایران تهدیدگری را ابزاری برای مصونیت سیاسی یا پیشبرد اهداف خود در منطقه قلمداد می‌کند. هر جا دیپلماسی واقعی و ارتباط و گفت‌وگو کم‌تر، تبلیغات تند و تیز بیشتر. هیچ موضوعی در سیاست خارجی به اندازه‌ی آمریکا آماج تبلیغات جمهوری اسلامی نیست، درست بدلیل فقدان روابط دیپلماتیک میان ایران و ایالات متحده.