January 2013

عکس‌ها از: هدی رستمی

در فضای رسانه ای ایران، حبیب الله عسگراولادی نامی آشناست. عضو هیات منصفه مطبوعات است، به شدت اهل اظهارنظر، جلسه و رایزنی، با مطبوعاتی ها هم رابطه خوبی دارد ولی معمولا مصاحبه مکتوب می پذیرد. جواب هایش هم کلی و تکراری است ولی در یکی دو ماه اخیر او خودش دست به قلم شد، جزیی تر و صریح درباره اندیشه های سیاسی سال های واپسین عمرش نوشت، از موسوی و کروبی دفاع کرد و این رویه را ذخیره آخرتش دانست.

Mr. Soleimani pairs his slippers with pedantic care. The stationery items on his desk are arranged with ardent adherence to the laws of geometry and his employees are efficiently worked to the last drop of energy. He is a meticulous perfectionist, a reception hall owner, a despot and a clinically morose individual. This is the story of Bist [Twenty] by Abdolreza Kahani.

من با تمام توانائی‌هایی که دارم، یک مشکل سر راهم هست که شما باید آن را رفع بکنید. مشکل من این است که شما تا حالا خبر نداشتید «هدایت بشر» یک شغل است و من خودم هم این‌را به‌تازگی فهمیده‌ام.

بیشعوری یعنی تجاوز آگاهانه به حقوق دیگران. مخلوط غریبی از حماقت و زرنگ‌بازی و بی‌شرمی. دیگران را احمق فرض کردن و خود را به خریت زدن برای رسیدن به چیزی که شایسته‌اش نیستی.

مواضع اخیر برخی از اصولگرایان به روشنی حاوی این پیام است که سران غیر نظامی و سیاسیون وفادار به نظام بر حقانیت اعتراضات پس از انتخابات واقفند و تنها اتهام رهبران معترضین را عدم سکوت در مقابل این اتفاق می دادند. آنان معتقدند که موسوی و کروبی باید سکوت می کردند و بستر را برای اعتراض می بستند و شکایت خود را از طریق رهبری جمهوری اسلامی پیش می بردند. از این رو این اظهارات را می توان به نوعی دلجویی نیز تعبیر کرد. دلجویی از آن باب که بلکه بیم آن دارند که این حادثه بار دیگر نیز تکرار شود و این بار دامان خود آنان را بگیرد.

خداوند چرا اینقدر درباره هدف‌هایش صحبت کرده. آیا خداوند واقعاً با خودش فکر کرده که همه خیال می‌کنند او بی‌خودی هر چیزی را به‌وجود آورده است؟ یا فکر کرده که اگر همه جا جار بزند که از کارهایش هدفی داشته، آن وقت آن هدف‌ها مهم‌تر می‌شوند؟

«ربط دادن مشکلات به تحریم، ندیدن واقعیت است»

رتبه 168 در میان 177 کشور

زنان ایران جدا از بخش تحصیلکرده که به اینترنت و رسانه‌هایی غیر از رسانه‌های حکومتی دسترسی دارند، تا زمانی که به دادگاه مراجعه نکنند، متوجه حقوق نداشته خود نخواهند شد و در نتیجه نقص، کاستی و تبعیض در قوانین را در زندگی روزمره خود لمس نخواهند کرد. در جنبش زنان تلاش برای برقراری ارتباط با مردم با توجه به دغدغه‌هایشان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به طور مثال اگر برای زنانی که در شهرستان‌ها هستند از لزوم برابری دیه زن و مرد صحبت شود، آنقدر که داشتن “هوو” می‌تواند خانه‌ خرابی به همراه داشته باشد، بحث دیه قابل لمس نیست.

روبن مورالس، کمدین و طنزنویس ونزوئلایی است که فعالیت‌های گوناگونی در زمینه اجرای استندآپ کمدی، بازیگری و نویسندگی برای کمدی‌های رادیویی و تلویزیونی، و طنزنویسی در رسانه‌های طیف اپوزوسیون ونزوئلا دارد. روبن متولد 1980 است و بیش از ده سال سابقه فعالیت در عرصه طنز و کمدی دارد. او یکی از نویسندگان کمدی‌های سیاسی اجتماعی تلویزیون RCTV بود که تحت فشارهای دولت چاوز تعطیل شد. با او درباره طنز، سیاست، آزادی مطبوعات، چاوز، دخترش و البته سمند و احمدی‌نژاد گفتگو کردیم.

As the West has tightened its sanctions on Iran and as Western leaders have rather proudly spoken of the effect of their policy, I thought it necessary to bring the forgotten group who suffer the most from the sanctions into mainstream discourse. This article indicates the impact of sanctions on the lives of millions of ordinary Iranians, whose situations are far removed from the political concerns of the sanctioning states. In so doing, I will first mention the growing idea of the West as Iran’s national enemy. The construction of this notion is attributed to the impact of sanctions on the daily lives of Iranians, who find these penalties demeaning and unjust. I will take this forward by explaining the side effects of this policy, which have political implications for the West’s dealings with the people of Iran in the long term.

نه شب و نه روز باران بارید و پوسیدون با نیزه‌ خود امواج را می‌خروشاند که اگر کسی شنا بلد است قسر در نرود. همه غرق شدند جز آنهایی که به بلندی‌ها پناه بردند .