December 2012

داریوش اقبالی در آستانه ۶۳ سالگی قرار دارد و بی‌شک سال‌های آخر دوران هنری خود را طی می‌کند. هم نسلان او یکی یکی از دور خارج شده‌اند و به جز معدودی از آن نسل درخشان ترانه نوین ایران کسی باقی نمانده است. اما داریوش در این آخرین سال‌ها و در حالی که به نظر می‌رسد به پایان راه رسیده است، در پس حمایت از وقایع اعتراضی سال ۸۸ و همینطور آلبوم پرفروش «دنیای این روزای من» به جریان غالب موسیقی پاپ ایرانی بازگشته است.

یک تفاوت اصلی من با خدا این است که او علاوه بر اینکه بدبختی‌های شما را بهتان یادآوری می‌کند، شماها را از عواقب آن هم می‌ترساند و برای هر کار بد شما یک عالمه بدبختی و بیچارگی تعبیه کرده است.

در زمان مناقشه، بی‌طرفی ضرورتا به معنای خنثی بودن نیست. سکوت در چنین شرایطی می‌تواند به جانبداری تعبیر شود.

به نظر می‌رسید آدمها با آن همه بلا و نکبت هم، با دلخوشی به زندگی ادامه می‌دهند، خیلی‌هایشان مثلا پزشکان و جادوگرها و پیامبران با همان‌ها به کسب و کار پرداخته‌اند و خیلی هم راضی‌اند.

Critical comments removed

Iran is dodging Western sanctions

کنایه احمدی‌نژاد به مجلس

تردید در مورد موفقیت مذاکرات

سوالی که برای بسیاری از جمله غربی‌ها ایجاد می‌شود این است که نظام ایران در حمایت از بشار اسد و حکومتش تا کجا پیش خواهد رفت؟ بسیاری معتقدند که حمایت نظام ایران از بشار اسد یک اقدام استراتژیک نیست؛ چرا که اگر این طور بود، ایران باید در مرحله‌ای سرانجام به حمایت از مردم سوریه می‌پرداخت چرا که حکومت‌ها رفتنی هستند و این مردم هستند که باقی می‌مانند. حمایت ایران از حکومت سوریه در واقع بر پایه‌های ایدئولوژیک و دیدگاه دینی نظام ولایت فقیه استوار است و اصولا نظام‌های ایدئولوژیک واکنش‌های خطرناکی دارند.

دلیلِ مطرح در چهارچوب اسطوره‌شناسی نوشتار حاضر، به تنهایی هر دو وجه مسأله را تبیین می‌کند. اصولاً در این چهارچوب، منطقی و مطابق انتظار است که اگر ما در برابر غرب احساسِ حقارت داریم، بخواهیم این احساسِ حقارت و صدمات ناشی از آن را جایِ دیگر جبران کنیم. بنابراین شیفتگی ما نسبت به غرب، که محصول‌اش خودباختگی فرهنگی ما در برابر غرب است، ضرورتاً و لزوماً همراه با خودشیفتگی ما در قبال غیر خواهد بود.

انتشار سلسله مقالات و اسنادی از سوی محسن کدیور در باب نحوه برخورد نظام جمهوری اسلامی با آیت الله شریعتمداری از ابتدای پیروزی انقلاب تا زمان وفات وی، علیرغم انتقاداتی را که از سوی یاران آیت الله خمینی و برخی منسوبان ایشان داشته است، یکی از نادر پژوهش های صورت گرفته در تاریخ معاصر است که بدون در نظر داشتن غرض سیاسی، به بررسی بی طرفانه وقایعی پرداخته که همواره از نیازها و مطالبات جدی نسل جدید بعد از انقلاب بوده است.

A few months before the U.S. presidential elections of 2008, many of us Iranians would say “Yup… I knew it from the beginning… of course he is secretly an Iranian…” while referring to you! Most didn’t know this claim’s origin, not even the editors of the conservative Kayhan daily who published it as an exposé. Indeed it was a hoax, published on iTanz, a satirical Persian website. And it was invented by an Iranian satirist – me!

تحریم انتخابات، صرفا به معنای عدم حضور در پای صندوق رای نیست، بلکه مقدماتی را می‌طلبد که در صورت عدم انجام آن‌ها، تفاوت معنایی آن با “عدم شرکت” از میان می‌رود.

کسروی یکی از تاثیرگزارترین روشنفکران ایران مدرن بود. ایده های او بر نسل های زیادی از متفکران و فعالان سیاسی مانند علی شریعتی تاثیر گذاشت. سبک نگارش اش را خیلی از نویسندگان بعد از او تقلید کردند. روی کار آمدن جمهوری اسلامی نشان درستی این ادعای او بود که آخوند های شیعه تشنه قدرت هستند. امروزه، با وجود مخالفت های حکومتی، علاقه زیادی به آثار و زندگی کسروی در ایران وجود دارد.

اگر ساعدی نیز درگیر روزمرگی نمی‌شد و ادبیات را برای ادبیات می‌خواست و نه به منزله ابزاری برای تحول سیاسی جامعه، بی‌شک می‌توانست آثار بیشتری خلق کند که تا همیشه در تاریخ ادبیات فارسی باقی بمانند. هرچند که اثر همنشینی مخرب جلال آل احمد و اندیشه‌ها و نگاه ابزاری‌اش به هنر کاملا در آثار ساعدی مشهود است، اما نگاه به سرنوشت آثار تمام شده خود آل احمد نشان می‌دهد که تنها چیزی که از «ادبیات» می‌ماند «ادبیات» است، نه «بیانیه نویسی» و نوشتن به منزله یک اقدام انقلابی.