October 2011

ما زود ناامید می‌شویم، به همان سرعتی که به هیجان می‌آییم. در روزهای آغازین جنبش سبز سخن از “ماراتن” بود و رقابتی طولانی مدت و نفس‌گیر با حاکمیت که در آن حرف اول را “بردباری” رقیبان می‌زند، اما همه این هشدارها به فراموشی سپرده شد، چنان‌چه پیام “صبر و ایستادگی” موسوی هم در عمل فایده‌بخش نبود و به جز جمع زندانیان سیاسی خریداری نداشت.

در بحبوحه‌ی جنبش سبز، چالشی که شاعران مستقل، شاید بتوان گفت دوباره بعد از سال‌ها به شکلی جدی با آن روبه‌رو شدند، مسئله‌ی شعر متهد و شاعر متعهد بود. اما آیا تعهد شاعر و هنرمند نسبت به جامعه، الزاماً با نوشتن یا به تصویر کشیدنِ امر سیاسی، تحقق می‌یابد؟

حالا گویا کم کم صدای رسانه های تازه که در دو سال اخیر تاسیس شده بودند دارد فروکش می کند. به نظر می رسد آنچه امروز ضرورت دارد پرسش به پاسخ هایی از این دست است. آیا این رسانه ها، رسانه هایی مقطعی بوده اند شبیه بولتن هایی که در دوره ای خاص و در جشنواره ها و با کارکرد پوشش خبری و تحلیلی رویدادی خاص تولید می شوند و عمرشان به درازای عمر همان رویداد است و آیا نگاه پشتیبانان آنها نیز همین بوده است؟

باراک اوباما: «دولت ایران را مسوول می‌دانم»

پیام محرمانه امیرقطر به ایران

گزارش روزنامه کویتی القبس

استیو جابز ناگهان به یک بحث دامنه دار در وبلاگستان فارسی تبدیل شد و بعد به سرعت از پا در آمد. برآمدن و فروافتادن جابز خیلی قابل تامل است. آن برآمدن انگار پایه ای نداشت که به ضرب آن مطالب اوراق ساز فروپاشید. دهها مطلب و یادنوشت جابز را می ستود بدون اینکه دلیل روشنی غیر از محصولات اش داشته باشد و یا بیش از تکرار و ترجمه حرفهای این و ان منبع غربی باشد.

“To respond to religious questions”

«ادامه هیاهو به صلاح نیست»

«ایران می‌تواند مخفیانه بمب اتم تهیه کند»

اتهام افساد فی الارض و جاسوسی به بهاییان