میان نام‌ها به دنبال نامت می‌گردم. دستانم روی کیبورد بالا و پایین می‌رود و نامت در گوشم طنین‌‌انداز می‌شود .نامت نرگس است، نام خانوادگی آل‌هاشم. هنوز هفده سال بیشتر نداری که تیربارانت می‌کنند. به کدامین جرم؟ بگذار من برایت بگویم تو یادت نمی‌آید. همان روز بارانی ۱۷ اسفند۱۳۶۱ را می‌گویم. تو را اعدام می‌کنند

رهبران جنبش سبز پس از چهار ماه همراهی و هم‌سنگری با مردم، تنها در یک نقطه به سانسور شعارهای مردم معترض ایران پرداختند. نقطه‌ای که برخی آن را نقطه‌ی بدون بازگشت و برخی دیگر بازگشت‌پذیر خواندند. این سانسور همان نقطه‌ای بود که عده‌ای از آن به عنوان نخستین عقب‌نشینی رهبران جنبش از مطالبات مردم و اعلام آتش‌بس تاکتیکی با حاکمیت نام بردند.

بیش از هر زمان دیگری، مخالفان نظام سیاسی حاکم بر ایران نیاز به اتحاد دارند. جنبش سبز مردم ایران جنبشی برخواسته از بطن جامعه‌ای است که طی سه دهه گذشته برای احقاق حقوقی چون آزادی بیان، آزادی انتخاب، رفع تبعیض میان شهروندان و باز کردن پنجره صلح و آشتی به سوی جهان مبارزه کرده است.

جنبش سبز حاصل شکست آن نظمی بود در کشور که گمان می‌کرد می‌تواند بر اساس آپارتاید عقیدتی نوعی دموکراسی محدود را به عنوان قاعده بازی به کرسی بنشاند و کشور را از این طریق اداره کند. بحران در آن نظمی که بر اساس خودی و غیرخودی تنظیم شده بود بناگاه به شکل یک دروغ بزرگ دیده شد. دروغی که به وجه غالب مناظره‌های انتخاباتی تبدیل شد و در تقلب آشکار در نتایج انتخابات متجلی گشت.

تجاوز جنسی شکنجه‌ایست که برای تخریب روح و شخصیت افراد در زندان و بعد از آن به کار می‌رود. متجاوز با این عمل در پی آن‌ است که شخص را با بدنش بیگانه کند و اعتماد به نفس افراد را برای حضور در جامعه بگیرد حتی اگر معتقد باشد که تنها به جسم شخص تجاوز کرده است.

هنگامی که بر خلاف بسیاری از پیش‌بینی‌ها، پایتخت فکری جمهوری اسلامی از تهران به قم منتقل شد، “فقه سیاسی” جای “سیاست فقهی” را گرفت. در شناخت دینداران دهه پنجاه شمسی از فقه شیعه، مسئله “حقّ ادامه مطلب…

نویسنده باور دارد نوروز سال 1389 و دید و بازدیدهای مرسوم آن قادر است با اثرگذاری بر شبکه‌های شخصی افراد و شبکه اجتماعی نقش قابل اعتنایی در گستردگی جنبش سبز و در نتیجه تحولات سیاسی اجتماعی سال آینده ایران بازی کند.

تازگی‌ها متوجه شده‌ام که سبزها دو دسته‌اند و یک دسته‌شان که اقلیت هم هست، سبزشان لجنی است! یعنی خیلی ساده در لباس سبز و از جبهه سبز به لجن‌مالی دیگران مشغول‌اند. البته سبزهای لجن‌مالنده برای خودشان استدلال‌هایی دارند و از سنت خاصی در چپ می‌آیند.

حجاب در ایران پرونده قطوری دارد. ریشه‌های دینی، اجتماعی و تاریخی زیادی را می‌توان برای حجاب و نوع تمرین آن در دوره‌های مختلف تاریخی پیدا کرد. پرونده و ریشه‌هایی که در جهان عرب وجود ندارد.

گوشی را می‌گذارم. اشک و فریاد در هم می‌آمیزد و داد می‌زنم: شیدا امروز آزاد می‌شود مادر. باید برویم تهران. جاده طولانی‌تر از همیشه است. مادر اما زل زده به شیشه و نجوای آرام‌اش تداعی لالایی‌هایی است که کودکی بالای سرمان زمزمه می‌کرد. جلوی اوین شلوغ است. باران می‌زند …

یکی از مشکلات بزرگ فمینیسم در کشورهای غیر غربی و در ایران امروز، تاثیرپذیری یک‌جانبه از نظریات، ایده‌ها و آرمان‌های فمینیسم غربی است. جستجو برای یافتن و شرح مسائل زنان ایرانی حلقه مفقوده‌ای است که معمولا تحت تاثیر دانش آموختگی فمینیست‌های ایرانی در مکاتب غربی مغفول واقع شده است.

من ابتدا از خودم و سپس از همه دوستانم انتقاد می‌کنم که با وجود مشارکت در این جنبش و پرداختن هزینه‌های جمعی و فردی برای آن، تنها از ترس آنکه هویتشان، به عنوان یک معتقد به لزوم سکولاریسم مثلا با اصلاح‌طلبان دینی یکسان شمرده نشوند، از به کارگیری اصطلاح جنبش سبز در تمام 8 ماه گذشته پرهیز داشته‌اند

یکی از نگرانی‌ها پیرامون جنبش سبز، تمرکز جغرافیایی آن در مرکز و عدم گستردگی میان اقشار گوناگون اجتماعی است. این نگرانی، در پرسش‌هایی پیرامون دلایل عدم مشارکت اقوام، کارگران و ساکنین شهرهای کوچک و روستاها خود را می‌نمایاند.

حمید دباشی پیش از جنبش 22 خرداد هم چهره‌ای شناخته شده بود و در میان نخبگان دانشگاهی در داخل و خارج کشور نامی آشنا؛ اما پس از جنبش 22 خرداد به چهره‌ای عمومی تبدیل شده است و پیگیرانه مسائل جنبش را دنبال کرده در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی مختلفی شرکت داشته یا از سازمان‌دهندگان بوده و در عرصه رسانه‌ای هم با انتشار ویدئوهای هفته سبز به پیشبرد ایده‌های خودمانی رسانه‌ای کمک کرده است.

در زمان حکومت محمدرضا پهلوی، افزایش حضور زنان در فعالیت‌های اجتماعی در دستور کار قرار گرفت و قانونی در حمایت از خانواده نوشته شد که حقوق زن را به آنچه در کشورهای پیشرفته وجود داشت، نزدیک‌تر ساخت؛ اما بعدها و در هیجانات اعتراض به حکومت شاه، آقای خمینی این قانون را ضد اسلامی خواند و با رد این قانون، زنان حق طلاق و حضانت فرزند را از دست دادند.

هر روز تا بیمارستانی در مرکز آنکارا می‌رود، روبروی پزشکی میان‌سال می‌نشیند و تا دهان باز می‌کند، زبانش به لکنت می‌افتد، دستانش می‌لرزد و اشک‌هاست که جاری می‌شوند. این شده کار هر روزش … بچه‌‎ها می‌گویند یکی از کهریزکی هاست هر‌چند خودش حرف نمی‌زند و پریشان حال از این سو به آن سو می‌رود.

پس از انقلاب اسلامی در ایران و رواج بنیادگرایی اسلامی توسط حکومت تازه پا گرفته، یکی از فرامینی که توسط رهبر جمهوری اسلامی صادر شد، ممنوعیت موسیقی بود. آیت‌الله خمینی در شرایطی موسیقی را ممنوع اعلام کرد که جامعه‌ی ایران درگیر تناقض‌ها و پارادوکس‌های فراوان باقی‌مانده از نظام شاهنشاهی و نیز رواج یافته در نظام اسلامی بود.