اگر قرار باشد رابطه ای میان دیپلماسی آنگلوساکسون ها با امنیت اتباع آن ها در ممالک جهان بیابیم و درک بهتری از تصمیم اخیر دولت کانادا مبنی بر پایین کشیده کرکرده سفارتش در تهران پیدا کنیم شاید می بایست جمله معروف “رابرت ایمبری” را به خاطر بیاوریم :” من هیچ وقت دنبال دردسر نمی گردم. ولی اگر سر راهم بیاید با آغوش باز از آن استقبال می کنم.” کانادا نیز مانند تمامی لیبرال دموکراسی های غربی بنیان دولت-ملت خود را بر تامین امنیت شهروندانش در جهان گذاشته است. چیزی که ظاهرا جمهوری اسلامی در سه دهه اخیر به آن اهمیتی نداده است.

آیا می توان به یک دموکراسی در عرصه مناسبات بین المللی دست یافت که بر اساس آن اعضای جامعه بین المللی به آرای یکدیگر احترام بگذارند و تصمیم گیری برای اداره امور یا به اصطلاح اتاق فرمان بر پایه رای اکثریت باشد و به طور مثال مجمع عمومی سازمان ملل متحد به مثابه یک پارلمان جهانی فارغ از نظارت استصوابی شورای امنیت عمل کند، ولی اعضای جامعه بین المللی نظامهای خود کامه ای در سوریه، ایران و برخی از کشورهای عربی و آفریقایی باشند؟

خبر افزایش ۷ درصدی نقدینگی نسبت به مدت مشابه آن در آن سال گذشته را می توان از ابعاد گوناگونی بررسی کرد. نکته ی قابل توجه در این میان آن است که دولت امروز برای بیشتر آمارهای خود که مبانی عینی و واقعی ندارد، هیچ شفاف سازی پیرامون مراحل دستیابی به آن را ارائه نمی دهد و با ذکر یک سری اعداد و ارقام و ارائه مغاطلات اقتصادی تلاش می کند که اثرات مخرب سیاست های خود را لاپوشانی کند.

به روایت خبرنگاران، امدادگران و شهروندانی که به محل رفته‌اند، میزان یاری مردم به زلزله زدگان آذربایجان، در مقایسه با حوادث مشابه بی‌نظیر بوده است. بیراه نیست اگر برای بعضی از زلزله‌زدگان و همزبانان آنها این سوال پیش آمده باشد که آیا این حجم از کمک‌ها و همدردی‌ها از سوی همان کسانی است که برای تُرک‌ها جُک می‌گویند؟! بدبین‌ترها، حتی شاید شگفت زده هم بشوند: چطور ممکن است همان آدمهایی که بی‌جهت و “فقط از روی خنده” جک‌های آزارنده‌ای درباره “ترک‌ها” می‌گویند، برای یاری به چند روستای آسیب‌دیده‌ی آذربایجان بشتابند؟!

خمینی برای یارانش به راستی بت‌شکن بود. یارانش می‌پنداشتند که ابراهیم پیامبر در جهان مدرن‌ زاده شده و با تبرش به جان بتی افتاده که ۲۵۰۰ سال بر ایران حکومت کرده است. خمینی برای مذهبیون ایران‌‌ همان پیامبر گمشده‌ای بود که با ریش‌های انبوه سفید و چهره نورانی قرار بود به جنگ طاغوت‌های زمان برود. همای بی‌سعادتی که در تقدیر تاریخی بر شانه‌های محمدرضا پهلوی نشسته بود. اما به راستی چه شد که پس از گذشت ۲۳ سال از درگذشت رهبر سابق جمهوری اسلامی، این بت‌شکن خود تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین بت‌های تاریخ ایران شده است؟

قرن‌ها پس از اظهار نظر افلاطون، که حکومت‌داری فلاسفه را نمونه‌ای ایده‌آل قلم‌داد می‌کرد، حالا جمهوری اسلامی ایران قصد دارد برای خروج از بحران‌های معنوی دستگاه حکومتی‌اش، فلاسفه را به دولت‌گردانی منصوب کند. دو نامزد اصلی برگزیده برای جانشینی محمود احمدی‌نژاد، هر دو از اساتید و پژهش‌گران فلسفه در دانش‌گاه‌های ایران بوده‌اند؛ علی لاریجانی و غلام‌علی حدادعادل، دو گزینه ـ رقیب جدی تصاحب پست ریاست‌جمهوری سال آینده در ایران هستند.

جمهوری اسلامی ایران روزهای نهم و دهم شهریور میزبان نمايندگان کشورهای عضو جنبش عدم متعهد و دبیرکل سازمان ملل متحد در تهران است. اجلاس تهران با واکنش های متعددی از سوی فعالان سیاسی، حقوق بشری و روزنامه نگاران مواجه شده است. با سید حسین نقوی حسینی سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ایران در مورد محورهای اصلی این اجلاس گفتگویی انجام داده ایم.

ممکن است جنگ طلبان و اراده های داخلی و خارجی که به هر دلیلی منافعی در جنگ دارند بخواهند تعمدا با راه انداختن کارزارهای روانی، مکانیزم دفاعی جامعه ایران را مختل نمایند تا در زمان موعود ضربه کاری را وارد سازند؛ اما رصد کردن مواضع حکومت و دولت های خارجی نشان می دهد هیچ یک تا کنون تصمیم قطعی برای جنگ نگرفته اند؛ بلکه جنگ پسامد نامطلوب خطای محاسبه و یا به بن بست کشیده شدن مصالحه اتمی خواهد بود

سه سال و اندی پس از آغاز حرکتی اعتراضی که به «جنبش سبز» موسوم بود٬ بازداشت رهبران این حرکت اعتراضی٬ برگزاری یک انتخابات از سوی جمهوری‌اسلامی و تجربه‌ی ناموفق تحریم آن٬ به نظر می‌رسد تابوی حضور در انتخابات میان برخی از گرایش‌های این جنبش در حال شکسته شدن است و گروه‌هایی قصد دارند با حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۲ آب رفته از جوی حضور در قدرت را بازگردانند.

چهاردهم اکتبر سال 2001 نیویورک تایمز عکسی از تظاهرات مسلمانان بنگلادشی در حمایت از طالبان چاپ کرد که بسیاری از آمریکایی‌ها را به حیرت واداشت. نه به سبب آگاهی از همدلی عده‌ای از محروم‌ترین و فقیرترین مردم آسیا با سازمان‌دهندگان بزرگترین و مهیب‌ترین فاجعه تروریستی جهان، بلکه به خاطر عکسی از یک شخصیت عروسکی آمریکایی به همراه بن‌لادن بر روی پلاکاردهای مسلمانان خشمگین بود.

حاکمان ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی همواره تلاش کردند تا هنر و فرهنگ ایران از یک اصل واحد در محتوا پیروی کند. رویکردی به هنر که بسیار نزدیک به خواست حاکمان شوروی سابق بود. حزب کمونیست شوروی سبک هنری پذیرفته شده رسمی خود را «رئالیسم سوسیالیستی» می‌نامید، پس بد نیست ما نیز آنچه حاکمان ایران به عنوان هنر متعهد می‌نامند را «رئالیسم ولایت فقیه» بخوانیم. این نوشتار نگاهی دارد به این دو رویکرد سرکوب فرهنگی و هنری.

بخش خاموش و منفعل جامعه آن دسته از مردم هستند که نظر مثبتی به حکومت و کارگزاران آن ندارند. با مبانی مشروعیت آن بیگانه هستند ولی لزوما تضاد با آن نیز ندارند. از وضع موجود ناراضی هستند ولی در شرایط عادی نارضایتی خود را به اعتراض فعال توسعه نمی دهند. مخالفت آنها جنبه خاموش دارد. دلایل این سکوت متفاوت است. برخی قائل به هزینه دادن نیستند و توانایی پرداخت آن را ندارند. برخی وقتی مطمئن بشوند تغییر منجر به بهبود اوضاع می شود و هرج و مرج و نا امنی به بار نمی آورد به جنبش اعتراضی می پیوندند. جماعت دیگری هستند که نفس زندگی را در هر شرایطی ارجح می پندارند.

بحران اقتصادی گسترده ناشی از تحریم های بین المللی،‌ صف های مرغ و گوشت، قیمت بالای لبنیات، میوه و سبزیجات و در نتیجه پایین آمدن کیفیت تغذیه در سطح جامعه نشانه های این سیاست اعلام نشده است که جمهوری اسلامی سعی دارد جامعه را به سوی فقر و وابستگی بیشتر به حکومت پیش ببرد. فقر و وابستگی بیشتر در کنار تحریم ها و احتمال جنگ، چاره ای جز پناه بردن به حکومت باقی نمی گذارد و هر اندازه جمعیت کشور بالاتر رود بر فقر مردم نیز اضافه شده و در نتیجه حکمرانی راحت تر خواهد شد.

سیاست چند نرخی بودن ارز سود عظیمی را به حساب واسطه ها و در بخش دیگر شرکت های بزرگ واریز می کند و در این میان واحدهای تولیدی کوچک و واردکنندگان خرد ضرر می کنند. سرمایه های سرگردان نیز به واسطه ی سیاست های دولت در پرداخت سود مالی، از بانک ها خارج شده و سرمایه گذاری ها بانکی را کاهش داده است.

یونگ از تجربه‌ی حضور خود در میان بومیان از جمله نقل می‌کند که می‌دید سحرگاه آنها از کلبه‌های خود بیرون می‌آیند و در حالی که کف دست خود را با زبان‌شان خیس کرده‌اند، آن را مقابل خورشید می‌گیرند. این عمل هر روزه‌ی آنها بود و آشکارا نوعی آیین سنتی محسوب می‌شد. بنابراین کنجکاوی یونگ را برانگیخت و او شروع کرد به سوال کردن از بومیان در مورد علت انجام این کار یا مفهومی که دارد. هیچ‌کدام از بومیان جواب سوال او را نمی‌دانست!

اگر کشوری مدعی مالکیت جزیره‌ی خارک شود ایران حاضر خواهد بود به هر دیوان و دادگاه معتبری پرونده را ارجاع دهد چون ایرانی بودن خارک بدیهی است. اگر ایرانی بودن این جزایر تا این حد قطعی و بدیهی است چرا دولت ایران از ارجاع آن به دیوان لاهه سرباز می‌زند؟ جز این است که قضیه به این سادگی نیست و مناقشه‌برانگیز است؟

تصوری که عده ای از کنشگران سیاسی تبلیغ می کنند اگر جمع متنوع و نامتجانسی از گروه های سیاسی ائتلاف بکنند، دیگر کار حکومت تمام است و نیروی لازم برای استقرار دموکراسی در ایران فراهم شده است؛ نه تنها با واقعیت تطبیق نمی کند بلکه تا حدی متوهمانه است. جامعه ایران تقسیم شده بین نیروهای سیاسی نیست و حالت پارتیشن بندی شده نیز ندارد، بلکه یک جامعه توده ای است که حول یک گفتمان تهییج کننده و موثر به پا می خیزد و به سمت عمل سیاسی مشخصی میل پیدا می کند.

برای هانا آرنت، بخش‌ها، منطقه‌ها و حومه‌ها «جمهوری‌های اوليه»ای هستند که حوزه‌ی عمومی را تعريف می‌کنند و آزادی را تضمين می‌کنند. اما در مصر امروز، مترادف عملی اين بخش‌ها چه خواهند بود؟ سازمان‌های جمعی و انجمن‌های داوطلبانه يا صفحات فيس‌بوک و حساب‌های توييتر، يا جايی ميان همه‌ی اين‌ها و ترکيبی از همه‌ی اين‌ها؟

کمتر از یک هفته است که تحریم های نفتی اتحادیه اروپا علیه ایران آغاز شده است. این تحریم ها که برای وارد آوردن فشار به حاکمیت ایران برای توقف برنامه های هسته ای خود اعمال شده است، حاشیه های چندگانه ای را همراه دارد. از سویی رسانه های وابسته به حاکمیت در تلاش هستند این تحریم ها را بی اثر و حتی سرمنشا خیر نشان دهند، اما از سوی دیگر تاثیرات کوتاه مدت این تحریم ها در افزایش قیمت ها در ایران به وضوح دیده می شود.

معشوقی، شاید، عاشق تر از «عاشقِ» دوراس وجود نداشته باشد. اما آنچه دوراس در «عاشق» به تصویر می کشد بیشتر اشتیاق به عشق است. عشقی از بسیار عشق ها که دوراس از سر گذرانده است چنان که به گفته ی خودش در این اثر فراموش نشدنی می گوید عشق را می پرستد و مشتاقِ این نیروی اشتیاق است. چیزی که خواندن مکرر این داستان را عاری از تکرار می کند بیش از آنکه مضمونِ منحصر به فردش باشد ساختار داستانی اش است.