مواضع اخیر برخی از اصولگرایان به روشنی حاوی این پیام است که سران غیر نظامی و سیاسیون وفادار به نظام بر حقانیت اعتراضات پس از انتخابات واقفند و تنها اتهام رهبران معترضین را عدم سکوت در مقابل این اتفاق می دادند. آنان معتقدند که موسوی و کروبی باید سکوت می کردند و بستر را برای اعتراض می بستند و شکایت خود را از طریق رهبری جمهوری اسلامی پیش می بردند. از این رو این اظهارات را می توان به نوعی دلجویی نیز تعبیر کرد. دلجویی از آن باب که بلکه بیم آن دارند که این حادثه بار دیگر نیز تکرار شود و این بار دامان خود آنان را بگیرد.

زنان ایران جدا از بخش تحصیلکرده که به اینترنت و رسانه‌هایی غیر از رسانه‌های حکومتی دسترسی دارند، تا زمانی که به دادگاه مراجعه نکنند، متوجه حقوق نداشته خود نخواهند شد و در نتیجه نقص، کاستی و تبعیض در قوانین را در زندگی روزمره خود لمس نخواهند کرد. در جنبش زنان تلاش برای برقراری ارتباط با مردم با توجه به دغدغه‌هایشان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به طور مثال اگر برای زنانی که در شهرستان‌ها هستند از لزوم برابری دیه زن و مرد صحبت شود، آنقدر که داشتن “هوو” می‌تواند خانه‌ خرابی به همراه داشته باشد، بحث دیه قابل لمس نیست.

روبن مورالس، کمدین و طنزنویس ونزوئلایی است که فعالیت‌های گوناگونی در زمینه اجرای استندآپ کمدی، بازیگری و نویسندگی برای کمدی‌های رادیویی و تلویزیونی، و طنزنویسی در رسانه‌های طیف اپوزوسیون ونزوئلا دارد. روبن متولد 1980 است و بیش از ده سال سابقه فعالیت در عرصه طنز و کمدی دارد. او یکی از نویسندگان کمدی‌های سیاسی اجتماعی تلویزیون RCTV بود که تحت فشارهای دولت چاوز تعطیل شد. با او درباره طنز، سیاست، آزادی مطبوعات، چاوز، دخترش و البته سمند و احمدی‌نژاد گفتگو کردیم.

داریوش اقبالی در آستانه ۶۳ سالگی قرار دارد و بی‌شک سال‌های آخر دوران هنری خود را طی می‌کند. هم نسلان او یکی یکی از دور خارج شده‌اند و به جز معدودی از آن نسل درخشان ترانه نوین ایران کسی باقی نمانده است. اما داریوش در این آخرین سال‌ها و در حالی که به نظر می‌رسد به پایان راه رسیده است، در پس حمایت از وقایع اعتراضی سال ۸۸ و همینطور آلبوم پرفروش «دنیای این روزای من» به جریان غالب موسیقی پاپ ایرانی بازگشته است.

سوالی که برای بسیاری از جمله غربی‌ها ایجاد می‌شود این است که نظام ایران در حمایت از بشار اسد و حکومتش تا کجا پیش خواهد رفت؟ بسیاری معتقدند که حمایت نظام ایران از بشار اسد یک اقدام استراتژیک نیست؛ چرا که اگر این طور بود، ایران باید در مرحله‌ای سرانجام به حمایت از مردم سوریه می‌پرداخت چرا که حکومت‌ها رفتنی هستند و این مردم هستند که باقی می‌مانند. حمایت ایران از حکومت سوریه در واقع بر پایه‌های ایدئولوژیک و دیدگاه دینی نظام ولایت فقیه استوار است و اصولا نظام‌های ایدئولوژیک واکنش‌های خطرناکی دارند.

دلیلِ مطرح در چهارچوب اسطوره‌شناسی نوشتار حاضر، به تنهایی هر دو وجه مسأله را تبیین می‌کند. اصولاً در این چهارچوب، منطقی و مطابق انتظار است که اگر ما در برابر غرب احساسِ حقارت داریم، بخواهیم این احساسِ حقارت و صدمات ناشی از آن را جایِ دیگر جبران کنیم. بنابراین شیفتگی ما نسبت به غرب، که محصول‌اش خودباختگی فرهنگی ما در برابر غرب است، ضرورتاً و لزوماً همراه با خودشیفتگی ما در قبال غیر خواهد بود.

انتشار سلسله مقالات و اسنادی از سوی محسن کدیور در باب نحوه برخورد نظام جمهوری اسلامی با آیت الله شریعتمداری از ابتدای پیروزی انقلاب تا زمان وفات وی، علیرغم انتقاداتی را که از سوی یاران آیت الله خمینی و برخی منسوبان ایشان داشته است، یکی از نادر پژوهش های صورت گرفته در تاریخ معاصر است که بدون در نظر داشتن غرض سیاسی، به بررسی بی طرفانه وقایعی پرداخته که همواره از نیازها و مطالبات جدی نسل جدید بعد از انقلاب بوده است.

کسروی یکی از تاثیرگزارترین روشنفکران ایران مدرن بود. ایده های او بر نسل های زیادی از متفکران و فعالان سیاسی مانند علی شریعتی تاثیر گذاشت. سبک نگارش اش را خیلی از نویسندگان بعد از او تقلید کردند. روی کار آمدن جمهوری اسلامی نشان درستی این ادعای او بود که آخوند های شیعه تشنه قدرت هستند. امروزه، با وجود مخالفت های حکومتی، علاقه زیادی به آثار و زندگی کسروی در ایران وجود دارد.

اگر ساعدی نیز درگیر روزمرگی نمی‌شد و ادبیات را برای ادبیات می‌خواست و نه به منزله ابزاری برای تحول سیاسی جامعه، بی‌شک می‌توانست آثار بیشتری خلق کند که تا همیشه در تاریخ ادبیات فارسی باقی بمانند. هرچند که اثر همنشینی مخرب جلال آل احمد و اندیشه‌ها و نگاه ابزاری‌اش به هنر کاملا در آثار ساعدی مشهود است، اما نگاه به سرنوشت آثار تمام شده خود آل احمد نشان می‌دهد که تنها چیزی که از «ادبیات» می‌ماند «ادبیات» است، نه «بیانیه نویسی» و نوشتن به منزله یک اقدام انقلابی.

جنبش دانشجویی٬ پس از ۱۸ تیر ۷۸ ‘از خاتمی عبور کرد’ و بر آن شد تا به دیده‌بانی جامعه مدنی بپردازد٬؛ در اعتراض به روند طی شده در هشت سال اصلاحات٬ دست به تحریم گسترده انتخابات زد ـ به گونه‌ای که با گذشت سالیان٬ کم نیستند افرادی از میان اصلاح‌طلبان که جنبش دانشجویی را مسبب اصلی روی کار آمدن احمدی‌نژاد می‌دانند ـ و نهایتا بخش بزرگی از این جنبش که شامل دفتر ادوار تحکیم وحدت می شد، در سال ۸۸ دست به حمایت از مهدی کروبی زد.

جنبش های اجتماعی بر پایه نیازهای جامعه در حالت یک مقدمه و در سطح فکر شکل می گیرد، بر اثر یک برانگیختگی انگیزه عمل پیدا می کنند و جلب توجه می کنند و به عضو گیری رسمی و یا میدانی می پردازد. در گذر زمان به قالب ریزی در ساختار و هدف گذاری های اولیه و ثانویه می رسد که در آن ایدئولوژی جنبش بر پایه ی همان فکر مقدماتی، مشخص تر می شود و در نهایت اگر نتواند حمایت عمومی را جلب کند بر اثر فرسایشی شدن مبارزه، به انشعاب و سرانجام به شکست می انجامد.

خشونت علیه زنان را سازمان عفو بین‌الملل اینگونه تعریف کرده است: “هرگونه اعمال خشونت بر اساس جنسیت که به آسیب یا رنجاندن جسمی، جنسی یا روانی منجر شده یا احتمال وقوع آن می‌رود. از جمله تهدیدات یا اعمال مشابه، اجبار یا محروم کردن زنان از آزادی که در منظر عموم یا در خلوت زندگی خصوصی اتفاق افتد”. بر اساس این تعریف می‌توان برای خشونت‌هایی که علیه زنان در ایران انجام می‌شود، سه عامل را در نظر گرفت؛ حکومت حاکم بر کشور، مردان و زنان.

ایران احساس کرده است باید اعتبارش در دنیای عرب را باز پس بگیرد. اعتباری که با دفاع از دولت سوریه از دست داده است. گمانم می کنم این موضوع در حمایت علنی از فلسطین تاثیر به سزایی داشته است. اما همچنین فکر می کنم که این یک پیام به اسرائیل بوده است، کشوری که ایران را تهدید کرده است. به اسرائیلی ها یادآوری کرده است که اگر ارتش این کشور به ایران حمله کند ممکن است با واکنش مقابل از جانب غزه شگفت زده شوند.

مقامات جمهوری اسلامی بیش از نظام سیاسی گذشته باور دارند انتخابات در آمریکا تزئینی است و صاحبان قدرت در آنجا سرمایه داران بزرگی هستند که تصمیمات شان را بر رئیس جمهورها تحمیل می کنند. در این نظر که بخشی از اپوزیسیون ایرانی نیز در آن شریک است، فرقی نمی کند چه کسی رئیس جمهور شود. از منظر آنان برونداد هر انتخابات، تداوم حیات اراده خصمانه حکومتی تجاوزگر به ملت و کشور ایران است.

تعبیرِ فرهنگی دیگر از “خدا”، از قضا مصداق بسیار خوبی در فرهنگ ما دارد: همین تعبیر “خارج” در محاورات عامیانه‌ی مردمِ ما به دو دلیل می‌تواند جایگزین مفهوم و لفظ خدا در زمانه‌ی ما قلمداد شود: الف: این “خارج” دلالت به یک وضعیت کاملاً ایده‌آل و آرمانی می‌کند که ضمن ایده‌آل بودن، صد در صد و مطلقاً واقعی‌ست! ب: این “خارج”، خود شاخص قضاوت است، یعنی ارزش‌گذار و هنجارگذار است.

نخستین جرقه‌های تشکیل یک سندیکا برای طراحان گرافیک ایران، در میانه‌های دهه پنجاه زده شد. در آن سال‌ها که گرافیک ایران می‌رفت در جامعه هنری و فرهنگی ایران جایی برای خود بیابد، مرتضی ممیز که به لقب پرطمطراق «پدر گرافیک» ایران شهره است، به همراه دوستان نزدیکش به فکر تشکیل یک سندیکا افتاد تا از نظر قانونی و حقوقی صنف طراحان گرافیک را سازماندهی کند. هرچند که تلاش‌های او به نتیجه نرسید.

مساله نظامي به هيچ عنوان مطرح نيست و اساسا احتياجي به آن وجود ندارد. شرايطش هم به وجود نخواهد آمد،. ما تنها نقشي كه مي توانيم بازي كنيم آن است كه اگر يك خلا سياسي به وجود آمد يك هماهنگ كننده براي نيروهاي مخالف در داخل كشور باشيم. من به اين موضوع اعتقاد ندارم كه اپوزيسیون در خارج از كشور بايد پيرو حركت داخل باشد، براي اينكه ما به عنوان ايراني ها در خارج از كشور حق داريم كه اظهار نظر كنيم و براي آينده كشورمان نظر داشته باشيم.

هنگامی که انقلاب سوریه در ماه مارس سال 2011 شروع شد در واقع بهار عربی که از تونس و با خودسوزی محمد بوعزیزی آغاز شده بود و به مصر رسیده بود، ادامه یافت. این بهار موفق شد ظرف مدت کوتاهی، دو نظام پلیسی ـ امنیتی را واژگون کند. به محض اینکه حسنی مبارک کناره‌گیری خود از قدرت را اعلام کرد، بهار عربی به کشورهای دیگر و در راس آنها سوریه رسید. با این حال وضعیت در سوریه با دیگر کشورهای عربی تفاوت داشت.

یکی از تناقض های بسیار عجیب درباره زندگی در جمهوری اسلامی قانونی بودن تغییر جنسیت بر اساس فتوای صادر شده در سال 1987 بوسیله ایت الله روح الله خمینی است. در واقع در ایران بیشتر از هر کشور دیگری به جز تایلند، عمل تغییر جنسیت انجام می‌شود و حتی برای این عمل، کمک هزینه‌هایی نیز درنظر گرفته شده است. اما، با وجود اینکه تغییر جنسیت ممکن است حمایت های دولتی را با خود داشته باشد، این آدم‌ها به چهره هایی بحث برانگیز در بین عموم بدل می‌شوند.

این گروه ناشناخته چگونه توانستند در زمانی که اصلاح طلبان قدرت را در دولت و مجلس و شهرداری ها در اختیار داشتند، کرسی های شوراها را عمدتا در سه کلانشهر مهم کشور از جمله پایتخت فتح کنند؟ در واقع چگونه یکی از بزرگ ترین دستاوردهای اصلاح طلبان یعنی اجرای قانون شوراها پس از گذشت بیست سال ظرف یک شب بر باد رفت و شورا که یکی از مظاهر دموکراسی در ایران به شمار می رفت به بلای جان اصلاحات تبدیل شد؟