پنج ـ یک‌ ماه پیش در سوریه یک مقدار جنایت علیه بشریت اتفاق افتاد که متأسفانه چون آلمان در آستانه‌ی انتخابات قرار داشت نتوانست مثل امریکا و انگلیس و خصوصاً فرانسه، پاسخ کوبنده‌ای به بشار اسد بدهد و در همین زمینه خانم مرکل روزی سه دفعه با اوباما بر سر اینکه همین پاسخ کوبنده کافیه یا کوبنده‌ترش کنیم تلفنی حرف بزند. توضیحاً اینکه در تمام کشورهای جهان رسم است که در زمان انتخابات اصولاً در بحران‌های خارجی دخالتی نمی‌کنند ولی ایران تنها کشور جهان است که موقع انتخاباتش در کشورهای خارجی بحران درست می‌کند تا بعد به ‌خاطر عبور از این «برهه حساس» مردم بروند در انتخابات مشارکت بکنند.

چهار ـ سیاستمدارهای جهان گاهی خیلی بدشانسی می‌آورند و آدم دلش واقعاً می‌سوزد. مثلاً خانم مرکل عمراً اگر فکرش را می‌کرد که ماجرای سوریه تا بعد از انتخابات آلمان «کش» پیدا بکند و الآن یک‌عده آدم فضول بگویند خب حالا که شکر خدا دیگر انتخابات شما هم تمام شده، سوریه را چکار کنیم؟ من مطمئنم که خانم مرکل در بدترین حالتش، خیال می‌کرد امریکا و انگلیس و فرانسه، با هم یا به‌تنهائی به سوریه حمله می‌کنند، بعد اگر نتیجه‌ی حمله خوب شد می‌رود خودش پیشکی از نقش آلمان در پشتیبانی این حمله تشکر می‌کند و اگر نتیجه‌ی حمله بد شد می‌رود همه‌جا می‌گوید ده دقیقه ما نبودیم ببین چه تری زدینا! حالا از شانس بد این بدبخت هم انتخابات آلمان تمام شده هم هنوز کسی به سوریه حمله نکرده. بنده اگر جای آنجلا مرکل بودم الآن فقط به دوربین نگاه می‌کردم.

سه ـ اصلاً خدا این حسن گول را از ما و اوباما و اتحادیه‌ی اروپا نگیرد. آلمان قصد داشت که بلافاصله بعد از تمام شدن انتخاباتش به جنایت علیه بشریت در سوریه رسیدگی بکند، ای آقا شانس نداره که، حالا تا خواست به بشار اسد پاسخ محکمی بدهد، حسن گول افتاده وسط گفته من وساطت می‌کنم. یارو خودش دو گیگ جامعه‌ی جهانی لازم داره بیان براش وساطت کنن، شده واسطه‌ی سوریه. هیچی دیگه، حالا مرکل مانده با یک عالمه پاسخ محکم به سوریه که حالا تا برود در یک توالتی جائی با حسن گول دیدار گرم و صمیمانه بکند و فلان، اووووه. تازه مرکل و حسن گول با هم توالت بروند هم که در دهن مردم را نمی‌شود بست.

دو ـ اصلاً قیافه‌ی این مرکل خودش برخورد محکم است. لاکردار همینطوری برخورد محکم نکرده آدم خوف می‌کند به قیافه‌اش نگاه بکند. چند وقت پیش‌ها یک عکس لختش هم درآمده بود که نگاه می‌کردی تمام غرائز حیوانی انسان فر می‌خورد دیگر هم صاف نمی‌شد. اصلاً من نمی‌دانم این صدر اعظم‌های آلمان چرا قیافه‌هایشان اینجوری است. آن هیتلرشان که هیچی ندار از صبح که بلند می‌شد تا شب که کپه بگذارد دنبال برخورد محکم با همه جا بود، هلموت کهل که اگر توی تاریکی به کسی می‌خندید یارو را می‌شد همان‌جوری بلند کرد به‌عنوان نماد مقاومت آلمان گذاشت وسط میدان، گرهارد شرودر که وقتی می‌رفت سلمانی به‌جای سرش، باید ابروهایش را با چهار می‌زدند. بدبختی داریما.

یک ـ کلاً ایام انتخابات همه جای دنیا خر تو خر است: در آلمان کسی رأی می‌آورد که در زمینه‌ی جنایت علیه بشریت موافق با برخورد محکم باشد ولی فعلاً چون انتخابات داریم همین شلوار خودمان را محکم نگه‌داریم بهتر است. در امریکا کسی رأی می‌آورد که قبلاً سابقه‌ی برخورد محکم داشته باشد ولی الآن خودش مواظب باشد که به چیز محکمی برخورد نکند، در فرانسه کسی رأی می‌آورد که بیشتر از بقیه درباره‌ی برخورد محکم حرف زده باشد ولی علی الحساب نصف وزرای دولت قبلی را به‌دلیل فساد مالی کشانده باشد دادگاه، در ایران هم همان کسی رأی می‌آورد که رهبری گفته باشد ولی ایام انتخابات فعالین سیاسی برمی‌گردند ایران. اوضاع خر تو خر است دیگر!

کلیدواژه ها: طنز, طنز خارجی, علیرضا رضایی |  Print | نشر مطلب