باید به ایران به خاطر توانایی اش در مشغول کردن جهان از راه سرمایه گذاری در مشکلات و آفرینش تنش ها در لبنان، غزه، سوریه، عراق، یمن، اریتره، سومالی، افغانستان، آذربایجان، بحرین، کشورهای جنوب شرق آسیا و آفریقای مرکزی و حتی از راه پشتیبانی از گروه های وابسته به خود در غرب تبریک گفت. ایران به سان ابرقدرتی است که انگشت خود را در هر سوراخی در جهان فرو می کند. سوال طبیعی این است: ایران این همه پول و قدرت را از کجا می آورد؟ چرا کشورهایی ثروتمندتر همچون سعودی را نمی بینیم که انبساط یا گستردگی فعالیتش همچون ایران باشد؟

به طور حتم ایران تمایل و انگیزه برای خرج کردن پول هایش در مسیر شعله ور کردن آتش در سرتاسر جهان را دارد، به ویژه این که ایران در این گونه فعالیت ها بسیار ماهر است و به طور حتم در خرج کردن هر دلار در این مسیر از سعودی واردتر است. در حالی که ایران به خاطر تحریم های اعمال شده علیه خود و همچنین هزینه های نظامی به ورشکستگی نزدیک شده است، سعودی در بانک های خود ذخیره ای ارزی به قیمت ۷۰۰ میلیارد دلار دارد. در حالی که ایران اموال خود را برای گردان های حزب الله و گروه های مسلح در عراق و دیگر مناطق خرج می کند، در مقابل سعودی هزینه هایی خیالی برای تحصیل ۱۵۰ هزار دانشجوی خود در دانشگاه های غرب را پرداخت می کند.

از نظر صنعتی نیز به همین شکل است؛ سعودی زیربنای صنعتی بزرگی دارد که آن را بر وفق فرآورده های نفتی خود بنا کرده است؛ در حالی که دولت ایران اموال خود را بر روی ساخت و پیشرفته سازی اسلحه خرج می کند. دو هفته پیش تهران اعلام کرد که در راستای آزمایش های علمی پیشرفته خود، یک میمون به فضا فرستاده است.

اما کم کم این داستان به یک جوک تبدیل شد و کسی آن را باور نکرد. دو روز پیش ایران اعلام کرد هواپیمای پیشرفته اسلیت ساخته و بدین ترتیب به اوج پیشرفت در صعنت ساخت هواپیماهای نظامی رسیده است چرا که رادارها قادر به رصد کردن این جنگنده نیستند. پیش از این نیز تهران ساخت زیر دریایی هایی که با زیردریایی های آمریکایی رقابت می کنند را جشن گرفته بود. در سالهای گذشته هر از چند گاهی ایران اعلام کرده بود که سامانه موشکی پیشرفته جدیدی ساخته است. این در حالی است که منتقدان معتقدند که این موشک ها، همچون موشک های صدام هستند، موشک هایی روسی با نام های عربی یا اسلامی که می توان با ایجاد تغییراتی آن ها را تعدیل کرد.

مقام های ایرانی چه قصدی از این همه هزینه های گزاف برای فعالیت های نظامی و تبلیغات مربوط به آن دارند؟ آیا می خواهند برنده جنگ آینده باشند؟ یا به ابرقدرتی تبدیل شده که مستحق یک کرسی دایمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد است؟ یا این که می خواهد با انزوا و تحریم خارجی مقابله کنند؟ یا این که تنها تبلیغات داخلی است تا شهروند ایرانی راضی کند که هزینه نظامی گری و ماجراجویی های خارجی برای ارضای غرور احمدی نژاد، سپاه پاسداران و رهبر را می پردازد؟ تورم، پس اندازهای شهروندان ایران را خورده است و آنها اکنون با کمک های دولت برای خرید نان و بنزین زنده اند. این خود روشی است همچون روش به کار گرفته شده توسط کره شمالی که به خورد مردم گرسنه خود خبرهایی درباره توطئه های خارجی و دستاوردهای نظامی می دهد، همانگونه که چین در دوره مائو همین کار را می کرد.

به نظر می رسد ایران موعد اعلام دستاوردهای خود را انتخاب می کند همچون زمان هایی پیش از گردهم آیی هایی بین المللی که به مسائلش می پردازند، مسائلی همچون بحران اتمی ایران و تحریم های اقتصادی.

حتی آن هایی که می گویند، خریدهای نظامی، روشی پیشگیرانه در برابر دشمنان است، از لحاظ هزینه، کمتر از ایران برای پروژه های نظامی و ماجراجویی های خارجی هزینه می کنند.

در پایان، چنانچه ایران و سیاست های تجاوزکارانه اش نبود، شاید آمریکای ها هیچ توجیهی برای پر کردن خلیج با ناوها و پایگاه های خود نداشتند، ایران توجیه گر خرید های اسلحه دفاعی و عامل تنش در منطقه از سال ۱۹۸۰ است.

منبع: العربیه فارسی

کلیدواژه ها: ایران, عبدالرحمن الراشد, عربستان |  Print | نشر مطلب