تا عصر روشنگری تصویر مسلّط بر ذهنیت بشر این بود که در برابر بلایای طبیعی ناتوان و بی ملجا است و توجیه مذهبی یا اسطواره ای که بروز بلایا را به خدایان یا خدا نسبت میداد مخاطبی برای کاوش یا اعتراض تعیین نمیکرد. زیر سئوال بردن این بینش برای اولّین بار در تاریخ در اواسط قرن هیجدهم آغاز شد و محّرک آن هم زلزله ای بود که اوّل نوامبر ۱۷۵۵ در شهر لیسبون، پایتخت پرتغال به وقوع پیوست. محور اصلی گفتمان منتقدان و مفّسران این بود که اگر ادعای کشیشان مبنی بر “مشّیت اللهی” بودن زلزله برای مجازات گناهکاران صحیح است، پس چرا خانه های فقیرترین مردم شهر روی سرشان خراب میشود و اکثر قربانیان کودکان و سالمندان هستند؟

275 سال از زلزله لیسبون می‌گذرد. این بار زلزله‌ای دیگر در آذربایجان ایران با صدها کشته و مجروح. وقتی که فهم رو به گسترش جامعه از آسیب پذیری خانه های خشتی و گلی و اعتراضات وسیع مردم را به کُندی، فساد و فقر مدیریت رژیم در امداد رسانی به قربانیان بلایا را در نظر بگیریم، آیا میتوان باز هم زلزله را «مشیت الهی» خواند و از کنار آن گذشت؟ (منصور فرهنگ)

مجموعه عکس‌های حماد نظری از هفت روز پس از زلزله آذربایجان:

کلیدواژه ها: آذربایجان, ایران, حماد نظری, زلزله |  Print | نشر مطلب